Tsja, daar zitten we dan. Thuis. De Coronacrisis hakt er goed in bij iedereen. Dan zie je weer goed dat pubers nog steeds in de “ik-fase” zitten, niks is echt belangrijk behalve zij zelf. Ze willen heus wel rekening houden met anderen maar ze moeten er zelf niet te veel last van hebben. Het puberbrein in vol ornaat.

Hoe het precies zal gaan met school, lessen, schoolexamens en eindexamen is nog afwachten, stress brengt deze onzekerheid in ieder geval met zich mee. Oudste puber probeert er zo goed mogelijk mee om te gaan maar al die wisselende berichten maken het haar wel lastig. Zeker omdat ze nog achter loopt met opdrachten die echt af moeten, dus ik probeer haar gerust te stellen door samen een planning te maken. Tot mijn verbazing werkt het maken van die planning zo goed, dat de stress van het niet af krijgen van alles zo ver zakt dat er tijd genoeg blijkt om te gamen. Mij lijkt dat er beter gewerkt kan worden aan verslagen die al ingeleverd hadden moeten zijn, maar puber ziet dat toch anders. Inmiddels ben ik lang genoeg pubermoeder om het los te laten en het haar probleem te laten zijn. Wie niet horen wil moet voelen.

Onze stuiterpuber ziet de wereld heel anders, die vindt het vooral totaal onrechtvaardig en niet kunnen dat al deze maatregelen opgelegd zijn want zij is niet ziek dus hoe kan ze nu iemand besmetten??? Uitleg jeugdjournaal? Jaja het zal wel. Zij gaat dus gewoon naar buiten. Echt wel. Ze heeft nu een soort van vakantie dus de pilletjes die rust in haar hoofd brengen hoeft ze ook niet. De ervaring leert dat het innemen van die tabletjes ervoor zorgt dat zij en wij een leukere en makkelijkere dag hebben. Aangezien dit pas dag twee is van de zeker drie weken durende “thuis” situatie lijkt mij het gerechtvaardigd om haar via een beetje geniepige weg toch zo ver te krijgen dat ze het ding inneemt. Gelukt. Dag 2, crisis afgewend. Tot mijn verbazing blijkt ze een paar uur later spontaan aan haar schoolwerk te werken. De wonderen zijn de wereld nog niet uit.