Afgelopen week was het me even allemaal teveel. Niks ergs, gewoon bleh. M’n hoofd maakte zich veel te druk om alles en niks. Normaal weet ik dat wel te stoppen of om te buigen, maar deze week lukte dat niet. Hoe verder de week vorderde, hoe erger het werd. Ik denk dat het lag aan een combinatie van de herfst die eraan komt, de overgang die begint op te spelen en een migraineaanval die weliswaar kort was omdat mijn medicijnen super werkten, maar waar mijn brein toch altijd een dag of wat last van heeft. Dat m’n humeur de laatste tijd zo grillig is (lang leve de overgang!) hielp ook niet echt mee.

Gelukkig zag ik halverwege de week mijn lieve collega weer. Ik had haar zes weken niet gezien omdat we om de beurt vakantie hadden. We maakten er meteen een lange dag samen van, want het concert van Clouseau dat we maanden geleden boekten vond die dag plaats. We hebben na het werk gezellig een hapje gegeten en daarna een fantastisch concert gehad in de Muziekgieterij. Eigenlijk wel grappig dat je als ‘vrouw van middelbare leeftijd’ toch een soort van zwijmelend als een puber vanaf een balkon naar een artiest kunt kijken. De puberale verliefdheid van toen is uiteraard over, maar Koen blijft leuk!

Helaas bleef dat rotgevoel van binnen hangen. Slapen ging redelijk, maar ik piekerde zelfs in m’n dromen en werd vaak wakker met gedachten die ik, eenmaal wakker zijnde, nergens op vond slaan. Vrijdagmiddag had ik een workshop glasfusen met drie vriendinnen. Eén van hen was 50 geworden, om dat te vieren mocht ze een workshop uitzoeken. Wie mij een beetje kent weet dat ik qua knutselen ergens op kleuterschoolniveau ben blijven hangen. Wel ben ik erg goed in mezelf snijden met alles en niks. Bij werken met stukjes glas is dus voor mij niet de vraag óf ik me snij, maar met hoeveel pleisters ik thuis kom.

Ik had me voorgenomen het verjaardagsfeestje van de jarige niet te verpesten en niks te zeggen over mijn rotbui, maar ze zag meteen aan me dat er iets was. Even m’n hart luchten, een knuffel en daarna héél geconcentreerd glas snijden en mozaïeken met die scherpe stukjes glas gaven mijn brein een flinke duw de juiste kant op. Tot mijn verbazing had ik me niet eens gesneden! Na de workshop gingen we nog wat eten. Gezellig kletsen met m’n vriendinnen bracht alles in m’n brein weer terug in de juiste proporties. Die nacht sliep ik voor het eerst in tijden zonder piekerdromen. M’n brein haalt gegarandeerd nog vaker zo’n geintje met me uit, maar ook dan komt het wel goed. Vriendinnen zijn goud waard!

Of mijn knutselkwaliteiten niveau kleuterschool dit keer overtroffen hebben moet nog blijken: over een week of twee mogen we onze creaties ophalen. Ze moeten eerst nog op bijna 800 graden in de oven en dan afkoelen. Spannend!