Man, man, man wat heb ik mijn oudste achterna gezeten over huiswerk. Hoe vaak ik haar niet gevraagd heb of ze haar huiswerk wel af had, ik zou het niet weten. Regelmatig was huiswerk onderwerp van een hevige strijd in huis. Achteraf denk ik: waarom? Wat is het ergste dat kan gebeuren? Dat mijn puber een jaar moet overdoen. Lastig? Ja, beslist. Vooral voor haar. Strafwerk (omdat het huiswerk niet af is) en zitten blijven zijn nooit leuk. Belangrijk? Absoluut niet. Onze kinderen mogen waarschijnlijk pas stoppen met werken als ze vijf jaar dood zijn, dus dat ene jaartje later beginnen met werken zal zo’n probleem niet zijn. Voor mij was het heel moeilijk om er op deze manier tegenaan te leren kijken, maar sinds ik huiswerk loslaat is de sfeer in huis, zeker nu met corona, stukken beter.
De reden dat ik er altijd zo achteraan zat is simpel: ik had mijn huiswerk zelf nagenoeg altijd op orde en snapte niet dat mijn pubers dit niet hadden. Wat dat betreft heb ik pech met mijn kinderen: zo serieus als ik school nam, zo laks zijn zij hierin. Net mijn man, die deed ook weinig. Omdat ik zo anders was heeft het even (lees: een paar jaar) geduurd voor ik hier echt mee om kon gaan. Manlief heeft me vanuit zijn ervaring vaak uitgelegd dat ik bij onze pubers alleen maar olie op het vuur gooide als ik er een punt van maakte. Hij is hier heel simpel in: schooldingen horen op school. Als we van school te horen krijgen dat onze puber iets heeft uitgehaald of er een potje van maakt, moet zij daarvan zelf de consequenties dragen. Wij gaan niet school bellen met de vraag of het strafwerk niet wat minder kan, dan had ze haar huiswerk maar af moeten hebben of op tijd in de les moeten verschijnen. Als ik ergens mijn vraagtekens bij zet stuur ik wel een mail naar school met de vraag om wat uitleg, maar daar blijft het meestal bij. Manlief en ik zijn altijd bereid om te helpen met overhoren, uitleggen, bijles regelen, dit is allemaal geen enkel probleem. Maar de puber moet hier zélf mee komen. Meestal komen ze hier niet mee en dus hebben ze allebei met fases diepe onvoldoendes gehaald. Loslaten bracht rust in huis, maar zeker met die onvoldoendes had ík het moeilijk. Het liefst had ik mijn dames aan hun haren bij de les gesleept, maar ze moeten leren en huiswerk maken voor zichzelf en niet voor mij.
Natuurlijk heb ik wel eens tegen middernacht nog de opmaak van een werkstuk zitten aanpassen omdat mijn kind niet meer recht kon staan van de slaap. Pubers en plannen is nu eenmaal een gewaagde combinatie. Mijn pubers hebben er een handje van om met enige regelmaat te denken dat een project waar ze van school zes weken de tijd voor krijgen, binnen twee uur echt wel klaar is. Gek genoeg besteden ze er die twee uur dan niet aan het begin van die zes weken aan, maar komt het besef dat ze het toch niet helemaal gaan redden altijd de laatste twee uur voor het af moet zijn. Als ze mazzel hebben heeft mama goede zin en helpt die een handje, maar als ze pech ben ik werken en moeten ze het helemaal alleen, in standje paniek, uitzoeken. Een enkele keer verzinnen ze een smoes die de docent gelooft, maar meestal lukt dit niet en dan is het maar de vraag of ze uitstel krijgen of een onvoldoende. Tsja, ook het leven van pubers gaat niet altijd over rozen.
Hahaha ik was eerst ook zo’n moeder!
Dat terwijl ik zelf 3 VWO moest doubleren omdat ik het hele jaar niks uitgevoerd had. Handballen was belangrijker dan studeren.
De tweede keer derde klas …. Ik bleef bijna weer zitten want ik dacht dat ik niet hoefde op te letten omdat ik het allemaal al een keer gehoord had. Ik haalde mijn onvoldoendes in het laatste trimester, net op tijd, nog op.
Mijn wiskundeleraar noemde mij lachend een seizoensarbeider.