Met pubers in huis is het vaak afwachten hoeveel mensen aan tafel zitten tijdens het avondeten. Pubers leiden steeds meer een eigen leven en hun planning komt niet noodzakelijkerwijs overeen met die van mams. De afspraak is dat wij uiterlijk tussen vier en half vijf weten wie er mee eet zodat we geen volle pan overhouden of met zes man een maaltijd voor twee personen moeten delen. Meestal gaat het goed en we doen niet heel moeilijk als het een keer anders loopt. Annemiek heeft er nog wel eens een handje aan om na etenstijd met een lege maag thuis te komen, maar we hebben altijd wel iets te eten in huis dus daar maak ik me niet meer druk om. Ze ziet dan zelf maar wat ze fabriceert, als ze de keuken maar netjes achterlaat.

Toen Marjolein nog thuis woonde en haar vriend hier regelmatig na zijn werk binnenwaaide, wisten we soms pas vlak voor het avondeten dat hij mee zou eten. Dat was wel eens onhandig, zeker als Jens onverwacht kwam eten. Dan moesten we soms met spoed schakelen, want hij heeft een allergie voor melkeiwit. Eerst dacht ik dat dit een andere benaming was voor ‘lactose-intolerant’, maar inmiddels weet ik dat lactosevrije producten wél melkeiwit kunnen bevatten. Mijn etiket-lees-vaardigheden zijn enorm toegenomen sinds hij bij onze familie hoort.

De eerste keer dat Jens kwam eten belde Marjolein me ruim op tijd op om te zeggen dat ze samen bij ons zouden eten. Ze vertelde me toen voor het eerst over zijn melkeiwit allergie. Als schoonmoeder-in-opleiding ging ik meteen aan de slag. Ik kookte een heerlijke, glutenvrije maaltijd. Zelfs de ingrediënten op de maggiblokjes had ik gelezen, want daar kunnen ook gluten in zitten. Het toeval wilde dat ik bij het bereiden van deze glutenvrije maaltijd alleen ingrediënten gebruikte waar ook geen melkeiwit in zat, dat was op zich wel fijn voor hem. Inmiddels zijn we een aantal jaar verder maar als ik Jens nu vraag wat hij wil eten zegt hij steevast: ‘Maakt me niet uit, als het maar glutenvrij is!’