Half augustus vertrokken we, iets na elf uur in de ochtend, van de Belgische kust terug naar huis. Vijf minuten later klonk er een alarmsignaal, brandde het lampje van de accu, stond de melding “opladen niet mogelijk” op het dashboard met daaronder in grote rode letters “STOP”. Gelukkig waren we nog in Nieuwpoort, beter daar autopech dan met 33 graden en volle zon op de snelweg.

Natuurlijk waren er veel meer mensen die met pech in het buitenland contact opnamen met de ANWB alarmcentrale, iemand aan de lijn krijgen duurde die dag gemiddeld zo’n drie kwartier. Na ons eerste telefoontje was de Belgische sleepwagen er binnen een uur. Ons vermoeden werd bevestigd: de dynamo had de geest gegeven. Drie uur na vertrek uit ons appartement (we hadden al thuis kunnen zijn) stonden we 13 kilometer verderop bij het takelbedrijf. Dat was al ruim een uur dicht, maar gelukkig voor ons deden ze niet zo moeilijk. Ze waren wel heel duidelijk: die dag zou er niks gebeuren en de twee dagen daarna ook niet want het was weekend met aansluitend een Belgische feestdag.  

De ANWB wilde per se zelf van iemand van de garage horen dat de auto niet binnen 48 uur gemaakt kon worden, voor ze verder zouden kijken hoe en wat. Pas tijdens het vierde telefoontje (met de reeds genoemde wachttijd van drie kwartier dus een halve dag bellen verder) kwamen ze er achter dat wij nog een oud contract hadden en dus geen recht op vervangend vervoer. Iets regelen bleek schier onmogelijk. Zelf een auto huren kon wel, maar die moest de volgende dag terug naar de Belgische kust. Geen optie dus.  

Dat we wél recht hadden op transport van de auto, maar níet op vervangend vervoer, was onze fout. Als ik voor vertrek de app gedownload had zou ik het gezien hebben. Maar toch… het was klantvriendelijker geweest als de ANWB bij het tweede telefoontje, dus nadat we bij de garage waren afgeleverd, meteen even nagekeken had welke vergoedingen bij ons contract hoorden. Nu was het al over half vier (het takelbedrijf was best coulant geweest maar nu wilden ze ook graag naar huis) en wij stonden daar, in de zinderende hitte, geen stap verder. Annemiek was in een pesthumeur omdat ze de film van half zeven, waar ze met haar vriendje naartoe zou gaan, niet zou halen. Bovendien had ze (net zoals wij) die ochtend voor het laatst gegeten. Ik ben al niet leuk als ik honger heb, maar ik ben een schatje in vergelijking met een hongerige puber.

Op dat moment bedacht ik dat vervangend vervoer wellicht in onze reisverzekering zat. Ik hield deze gedachte voor mezelf. We wilden gewoon nú naar huis en niet opnieuw ik-weet-niet-hoe-lang bellen. Een kilometer verderop was een tramhalte. Met de tram naar Oostende, vanuit daar de intercity naar Luik, daar overstappen op de boemel naar Maastricht waar we ons konden laten ophalen. Snel de bagage uitgezocht, het was niet mogelijk om alles mee te slepen. De niet direct bederfelijke boodschappen lieten we in de auto staan. Kleding gedeeltelijk meegenomen. Beddengoed, handdoeken en alle andere zooi lagen ook prima in de kofferbak. Sleutel afgeven (de man van de garage had verder niks nodig, we hoefden ook niks te tekenen) en eindelijk op weg naar huis!

Half dood belandden we uiteindelijk in de intercity naar Luik, we vonden een zitplaats waar we met ons drietjes en alle bagage net in pasten. Vlak voor vertrek in Oostende hadden we nog wat water gekocht, meer tijden hadden we niet. Gelukkig bleek ik een doos koekjes in mijn tas gegooid te hebben, daar stilden we onze honger mee. Eindelijk zitten en het vooruitzicht dat we binnen een paar uur thuis zouden zijn maakte veel goed. Thijs had de film had omgeboekt naar tien uur, daardoor werd Annemiek meteen de gezelligste van ons drietjes. In Luik sloot de trein mooi aan en in Maastricht stond onze reddende engel ons al op te wachten. Negen uur nadat we de deur in Nieuwpoort achter ons dicht trokken, draaiden we onze eigen voordeur open. Toen werd het verschil tussen jong en oud pijnlijk duidelijk. Thijs had wat te eten voor Annemiek geregeld zodat ze door konden naar de bioscoop. Wij haalden snel wat bij de frituur en nog voor de film van de jeugd begon lagen wij, compleet gesloopt, te slapen.

We zijn alweer anderhalve week thuis. De afspraken met de ANWB over de auto zijn gemaakt en de nieuwe badlakens (die we gekocht hebben omdat de andere nog in de auto liggen) zijn al veelvuldig gebruikt. Vlak na thuiskomst kregen we een mail dat we de bederfelijke waar uit de auto moesten halen en de sleutel én de autopapieren achter moesten laten. Tsja, op de een of andere manier is dat een tikkeltje lastig als de auto 260 kilometer verderop staat. Maandag kunnen we ‘m bij Logicx halen en met een beetje mazzel wordt hij deze week gemaakt. Eind goed, al goed. (Al heb ik vóór manlief en ik samen naar Duitsland reden voor ons weekendje weg, de polisvoorwaarden van de reisverzekering nagekeken. Yep. Het zit erin. Bleek niet nodig: mijn oude trouwe Corsaatje heeft ons zonder haperen naar de Eifel en weer thuis gebracht.)