Voor wij onze Doodle kregen hebben we de voor- en nadelen van het hebben van een hond op een rijtje gezet. Een huisdier is een geweldige vriend, maar het beperkt je ook in je doen en laten. Toch is dit voor veel mensen geen reden om geen huisdier te nemen: volgens internet heeft ongeveer 23% van de huishoudens een kat en 18% een hond.
Huisdieren
Doodle is niet ons eerste huisdier, maar wel onze eerste hond. We zijn ooit begonnen met zebravinkjes, we hebben zelfs kleintjes gehad. Die jonkies zijn ondanks dat ze zo klein zijn, best sterke wezens. Het kwam in het begin regelmatig voor dat ik er bij thuiskomt een of twee op het tapijt vond: door de tralies uit de kooi gevallen. Gelukkig groeiden ze hard. Na de vogeltjes kwamen de kippen, de konijnen en de kat. De kippen en konijnen gingen vredig heen en toen ook de kat het aardse voor het eeuwige leven had verruild kwam Doodle in ons leven.
Matchingprocedure
Doodle komt bij een fokker vandaan, want ik wilde een pup die ik van jongs af aan kon opvoeden. Een asielhond met een verleden leek me niet slim omdat ik nog weinig ervaring had met honden. Bovendien denk ik dat je nooit een asiel in kunt gaan zonder een dier mee naar huis te willen nemen. Waarschijnlijk mag je niet eens spontaan een dier mee naar huis nemen als je gaat kijken. Marjolein heeft twee katten via een asiel, daar heeft een soort matchingsprocedure plaatsgevonden voor ze mee naar huis mochten. Het doel van die matching was om te kijken of het dier en het toekomstige baasje bij elkaar pasten. Maar toch, als die schattige dieren je van achter de tralies aankijken smelt je toch? Dan wil je er meteen eentje meenemen.
Tweedehands auto’s
Wij rijden altijd tweedehands auto’s. Eens in de zoveel tijd houden we oren en ogen open omdat manlief nooit in de gelegenheid wil komen dat hij acuut een andere auto moet. Meestal ruilen we zijn auto op tijd in, zodat we op ons gemak een andere kunnen uitzoeken en we nog een leuk inruilbedrag krijgen. Langzaam naderen we dit moment weer. Ik vroeg manlief of hij binnenkort op een vrijdagmiddag auto’s wilde gaan kijken. In eerste instantie reageerde hij heel enthousiast, maar plotseling veranderde de blik in zijn ogen. Hij keek naar Doodle en zei: “Laat maar. Auto’s kijken is net als puppy’s kijken: dan wil ik er meteen eentje hebben.” Dat snap ik niet. Ik vind een andere auto ook wel leuk, maar het prijskaartje voor mij reden genoeg om even rustig na te denken en niet spontaan met een ander exemplaar thuis te komen.
Wacht eens even… ik heb een idee! Weet er iemand toevallig een “tweedehands auto boer” die een matching procedure uitvoert tussen auto en koper? Misschien dat ik manlief daar wel veilig mee naartoe kan nemen.
UPDATE
Ik heb te lang gewacht met het plaatsen van deze column, reageren heeft geen zin meer. Manlief heeft me laatst meegenomen naar zo’n autobedrijf: binnenkort mogen we onze nieuwe auto ophalen. Mijn criteria zijn heel simpel: ik wil met mijn korte pootjes probleemloos bij de pedalen komen (en met m’n kop boven het stuur uit kunnen kijken natuurlijk) én als het nodig is moet ik zelf, zonder trapje te gebruiken, de hele voorruit kunnen krabben. O ja en graag ook nog binnen ons budget. Verder mag manlief kiezen. Dit exemplaar voldeed aan al mijn criteria. Manlief telt de dagen tot we ‘m mogen halen als een kind dat uitkijkt naar z’n verjaardag. Bijna feest!
Herkenbaar! Hahaha. Ik kan ook niet in alle auto’s rijden. Bijvoorbeeld in een “mini” (what’s in a name) raken mijn voetjes de pedalen niet…