Onze nieuwe buren hebben twee Chihuahua’s. Ik had eigenlijk nog nooit goed naar Chihuahua’s gekeken en noemde ze vaak gekscherend ‘ratten aan een touwtje’. Mijn beeld was dat ze meestal gehouden werden door oudere dametjes die de beestjes als een soort baby behandelen. Kleertjes aan, op de arm en ‘koediekoediekoedie’. Nu ik onze buurhondjes van dichtbij heb gezien blijkt dat die beestjes echt op hondjes lijken en zich ook zo gedragen. Onze buren zijn ook geen oude dametjes maar hippe twintigers die de hondjes behandelen als hondjes en niet als baby’s. Vooroordeel ontkracht.

Het was best even spannend hoe het zou gaan met onze Doodle aan de ene kant van het hek en Chi en Huahua aan de andere kant. In het begin was het een geblaf van jewelste, maar tegenwoordig blaffen ze alleen naar elkaar als ze net buiten komen en dan gaan ze hun eigen weg. Tenminste, Chi en HuaHua gaan hun eigen weg. Doodle gaat als een soort springgeit van voor naar achter langs het hek en weer terug, in de hoop dat de soortgenoten komen spelen. Die vinden er het hunne van en gaan fijn aan de andere kant van het gras lopen, een metertje of wat van het hek vandaan. Af en toe komen ze even snuffelen, zeker als de buurvrouw koekjes heeft, maar zodra onze Doodle in de buurt komt kiezen ze eieren voor hun geld. Als Doodle dat eenmaal doorheeft trekt ze ook haar eigen plan en gaat ze op takken- of notenjacht in de tuin.

Een paar weken geleden stond Chi (of was het Huahua?) ineens bij ons in de tuin. Doodle lag binnen te slapen, die heeft het hele feest gemist. Het beestje was onder het hek doorgekropen en stond zich verdwaasd in onze tuin af te vragen waar hij in hemelsnaam was. Uiteindelijk begreep hij dat hij onder hek terug moest kruipen om weer veilig bij de buurman te komen.

Na een paar weken vonden we het tijd voor een gezamenlijke wandeling. Best even spannend, zeker voor Chi en Huahua, want met hun (wat weegt een Chihuahua eigenlijk?) twee kilo is zo’n Doodle van een kilootje of negentien toch best indrukwekkend. In het begin kropen ze nog achter hun baasjes weg, maar halverwege het veld werd er voorzichtig over en weer gesnuffeld en wat gekwispeld. Doodle liet zich ook graag door de buurvrouw aaien. Helaas kreeg ik de kans niet om een van de buurhondjes aan te halen, want iedere keer als ik me bukte kwam Doodle aangesprongen om mee te kijken en te spelen, waardoor de kleintjes toch snel ietwat schichtig terug naar hun baasjes gingen. Het is ook wat, wil je rustig aan een vinger snuffelen, komt er een geit in een hondenpak aangesprongen die wil spelen. Nou dan krab je je ook wel even twee keer achter je oren als Chihuahua zijnde!

Gelukkig was er hoog gras aan de linkerkant van het pad. Doodle vindt het heerlijk om in het hoge gras te springen, dus die vermaakte zich daar fijn terwijl de kleintjes gezellig over het pad meeliepen. Aan het eind van de wandeling splitsten onze wegen zich bij de poort, tot groot verdriet van Doodle. Ze bleef maar naar de poort trekken en omkijken: “komen jullie mee?” Ze probeerde nog even met de kleintjes te spelen, die het niet echt eng meer vonden. Er werd weer voorzichtig wat gesnuffeld en gekwispeld. Als Doodle toch wat té enthousiast was, gaf de dapperste van de twee een flinke grom en dan trok Doodle zich verbaasd kijkend een stukje terug. Je zag haar denken: “Oké, oké, het is goed hoor, ik wil alleen maar spelen!” Na even gingen we naar binnen. Na het eten dacht Doodle aan de andere kant van het hek wat te horen, ze vloog als een komeet door de openstaande deur naar buiten om al springend langs het hek te kijken of ze haar vriendjes zag. Die bleken binnen, de buurman was alleen buiten zonder de hondjes. Hoe onaardig!

Het is fijn om te weten dat de honden bij elkaar kunnen. De zomer komt eraan, we zullen ongetwijfeld mét honden bij elkaar in de tuin komen om gezellig wat te drinken of te barbecueën. Laat het mooie weer maar komen!