Mijn wandelconditie is heel wat beter dan een paar jaar geleden. Fietsen is een heel ander verhaal, maar lopen gaat prima. Vanwege mijn rug kan ik geen lange wandeltochten maken, gelukkig gaat een uur of twee uur meestal wel.
Tijdens onze cruise langs de Noorse fjorden begin september kozen we ervoor te voet de omgeving te verkennen. In Geiranger besloten we via de weg omhoog naar het Norwegian Fjord Centre te lopen en niet zoals veel mensen, via de mooi aangelegde trap met 327 treden en mooie plateaus, langs de Storfossen waterval omhoog te gaan. Na een bezoek aan het Fjord Centre liepen we de trappen naar beneden. Het was al minder druk met omhoog lopende mensen dus we hadden tijd en ruimte om mooie foto’s te maken. Het gebulder van de waterval was van dien aard dat we soms niet hoorden wat de ander zei, dat was erg grappig.
In het stadje Molde hebben we vrolijk door de stad en langs het water gewandeld. Geen echte lange wandeltocht, maar genoeg gelopen en gezien. Molde staat bekend als de stad van de rozen, overal zag je rozenperkjes met andere rozen. Zelfs de trollen hadden rozen in hun knuistjes. Het stadje is tegen een fjord aangebouwd, de straatjes liepen omhoog en omlaag en midden in de stad kwam een waterval naar beneden die via een soort riviertje in het water van de fjord eindigde.
In Flåm had ik een wandeling van zeven uur naar ongeveer 1381 meter hoogte gezien, naar de top van een fjord. Dat was ons iets teveel van het goede! We kozen voor een kortere route naar het uitzichtpunt van de Brekkefossen Raokjen op 160 meter hoogte. Die wandeling duurde ongeveer anderhalf uur, waarvan een kleine drie kwartier flink omhoog over een steil pad dat ruim 600 meter lang was, met natuurstenen (ofwel: ongelijke en ongemakkelijke) treden. Aan het eind van dat pad stond je op het uitzichtpunt. De klim was redelijk goed te doen, voor mij makkelijker dan voor manlief omdat zijn benen (als bijwerking van bepaalde medicatie) steeds verzuurden. Door regelmatig even te stoppen zagen we veel moois waar we anders langs waren gelopen. Als gevolg van de steeds hoger wordende luchtvochtigheid besloeg mijn bril keer op keer, dat heb ik nooit eerder meegemaakt. Het uitzicht was fenomenaal! De foto bij dit blog is gemaakt op het uitzichtpunt.
Terug naar beneden lopen vond ik een stuk lastiger. Die treden waren nogal ongelijk en omdat ik geen diepte zie was het voor mij bij iedere stap spannend hoe ver mijn been naar beneden zou zakken voor ik de tree voelde. Die korte pootjes van mij zijn op dat soort momenten ook extra onhandig, sommige treden bleken dieper te zijn dan mijn kuit. Op zich geen probleem, maar neem van mij aan dat je behoorlijk wiebelt af en toe als je niet ziet hoe ver de tree weg is! Het zal vast een komisch gezicht geweest zijn om mij al wiebelend naar beneden te zien lopen, armen wijd om m’n evenwicht te bewaren. Ik loop niet voor niks altijd naar beneden langs een leuning, maar die waren daar uiteraard niet. Alleen begroeide hellingen links en rechts van de trappen. Geen afgrond waar je meteen dood neerstort, maar ik had toch weinig zin om via de helling naar beneden te rollen. Terug beneden hebben we nog een leuk stuk door Flåm gewandeld, het mini-spoorwegmuseum bezocht en wat souvenirs gekocht.
Terug op het schip bleek er plek aan het zwembad. We hebben vanaf ons ligbed met een drankje in de hand genoten van het uitzicht op de fjorden en de watervallen. Flåm was de laatste bestemming voor we weer in Kiel aankwamen, de wandeling in Flåm was een van de mooiste die ik ooit gemaakt heb. Noorwegen, we komen zeker nog eens terug!
Liefs, Kaat