Vorige week kreeg ik een app van Annemiek:
“Redenen waarom ik een goudvis wil hebben:
– verantwoordelijkheidsgevoel
– Is goed voor ADHD
– Rustgevend
– Leren met Vaste kosten om te gaan.
Ik betaal alles zelf en regel alles zelf als ik op vakantie ben. Niemand hoeft ze per se te komen voeren aangezien er speciaal voer is voor lange afgifte. Voor de rest betaal ik alles zelf voer etc.”
Wij hebben al heel wat dieren gehad waar de kinderen voor zouden zorgen, maar uiteindelijk verschoonden wij kippenhokken, konijnenhokken en vogelkooien. Zonder ons zouden die dieren niet oud geworden zijn maar waren ze verhongerd. Natuurlijk ligt dat aan onze opvoeding, ik ben de laatste die dat ontkent. We hebben daarom na de dood van het laatste konijn gezegd dat er geen nieuwe levende have meer in huis kwam. De hond is een uitzondering; vanaf het begin was duidelijk dat ik de verzorging op me neem en dat de anderen helpen als ik niet kan. Voor de rest hebben we jarenlang alles wat zelfstandig adem kon halen als nieuwe huisgenoot geweerd. Schoonzonen uitgezonderd, dat wel. Die geven we ook eten. 😉
Jullie raden het al: Annemiek heeft vissen. Eén vis is zielig en een vissenkom is zó ouderwets, dochterlief heeft een aquarium met twee goudvissen erin. Toen duidelijk werd dat ze dit écht graag wilde en we geen steekhoudende argumenten meer hadden om nee te zeggen heb ik mijn veto nog wel even in de strijd gegooid wat de namen betreft (je moet toch iets om je niet zomaar gewonnen te geven). Ze mocht twee goudvissen, maar die moesten wél namen krijgen die bij elkaar passen en die niet volkomen idioot zijn in de ogen van mama. Sinds vorige week wonen Bert en Ernie in het aquarium op de slaapkamer van Annemiek. Ik ben benieuwd wanneer ik uitleg krijg over wanneer en hoeveel ze moeten eten…
Liefs, Kaat
Deze blog is ook verschenen in de Facebookgroep Moeders van Tieners en Pubers