Het gebrek aan sociale contacten begint bij veel mensen zijn tol te eisen. Ik zie en hoor het om mij heen. Mijn meiden ervaren ook eenzaamheid, een praatje met mama is toch beduidend minder aangenaam dan gezellig socializen met vrienden en klasgenoten op school. Met werken merk ik het ook: even ouwehoeren met collega’s gaat toch minder makkelijk tijdens een zoommeeting dan gedurende een dag werken op de uni. Een telefoontje met een vraag aan een directe collega mondt hierdoor regelmatig uit in een telefoongesprek waarin we samen doorwerken en af en toe wat kletsen, net zoals op kantoor. Ben ik blij dat ik onbeperkt bellen heb!
Eind 2020 heb ik tijdens de lunch met mijn oud-teamleider afgesproken via Zoom. Drie keer niks in vergelijking met een lunchwandeling, maar eigenlijk was het best gezellig. Op dat moment besefte ik dat het voor nu niet zo’n slechte optie is, beeldbellen met een drankje erbij. Mijn meiden vinden het eigenlijk niks. Die missen het fysieke contact, niet per se aanraken maar wel het bij elkaar zijn. Ik mis dat ook, maar voor mij is het toch anders dan voor de jeugd. Er zijn meer mensen die virtueel theedrinken niet leuk vinden. Mijn moeder belt liever via de telefoon ‘want dat praat fijner’. Een tante vindt beeldbellen geen goed idee ‘want dan heeft ze de hele tijd haar oude kop in beeld’. Ik zie er ook niet uit met mijn koptelefoon op mijn coronakapsel, maar ik ben het gewend door het werk dus dat scheelt.
Er gaat niks boven echt persoonlijk contact, mijn lijstje met mensen met wie ik “na corona” af wil spreken wordt met de week langer. Als het zo doorgaat, heb ik een jaar nodig om alles weer in te halen. Gaan we van corona-moe naar afspraak-moe. Dat is ook niet de bedoeling!
Misschien is het nu de tijd om contact hebben met elkaar tijdelijk anders te benaderen. Het zou zomaar leuke, onverwachte zonnestraalmomentjes kunnen opleveren. Je kunt bellen, appen, e-mailen, een kaartje, een brief of een lief cadeautje sturen of virtueel theedrinken. Kortom: mogelijkheden te over om op een leuke manier de dagelijkse sleur te doorbreken. Postpapier heb ik al jaren niet meer in huis, maar schrijfpapier, kaarten en postzegels heb ik nog liggen. Internet en wifi werken prima, thee is zo gezet. Alle seinen staan op groen, nu alleen nog doen! Wie doet er mee? Laten we de wereld om ons heen opvrolijken. Een klein gebaar kan voor een ander het verschil maken.
Iemand zin in een kaartje of virtuele date? Laat het me weten dan voegen we de daad bij het woord.
Tot zooms!
Kaat