(On)gevraagd advies

Laatst kwam ik online weer een paar ‘mijn kind zou dat echt niet in z’n hoofd moeten halen’-ouders tegen. Ouders van wie de kinderen écht geen grote mond hoeven te hebben, die écht niet veel te laat thuis komen en die het ook niet in hun hoofd halen op een andere manier uit de bocht te vliegen. Als die kinderen dat toch doen zwaait er wat: huisarrest, de sloten vervangen zodat ze niet meer binnen kunnen of iets daar tussenin. Ik hoop altijd maar dat die kinderen echt niet meer dan een beetje uit de bocht vliegen. Het is makkelijk om te bedenken wat je in een hypothetische situatie zou doen, maar als die situatie zich daadwerkelijk voordoet blijken bepaalde acties soms minder uitvoerbaar dan gedacht, of ze zijn praktisch een stuk minder haalbaar of zelfs bij wet verboden. Kortom: de theorie is fantastisch maar in de praktijk soms weerbarstig.

Toch maak ik mezelf ook regelmatig schuldig aan het geven van adviezen over situaties waar mijn advies haaks staat op wat ik zelf doe. ‘Je peuter op de vloer van de supermarkt laten krijsen en zelf je boodschappen verder doen, die draait wel bij!’ heb ik wel eens tegen een vriendin gezegd. Toen die van mij op de vloer lag te krijsen, bleek dat rustig verder boodschappen doen toch snel over te gaan in alleen het hoognodige in de kar gooien en héél snel met een knalrood hoofd de winkel verlaten, krijsend kind achter me aan slepend. Ook leende ik, tegen mijn eigen advies in, mijn puber wel eens geld als het eind van haar bankrekening niet overeen kwam met het eind van de maand. Liever bij mij lenen dan bij een ander. Maar ja, echt financieel opvoeden is dat niet. Gelukkig vertelde een vriendin dat ze bij haar puber af en toe tegen dezelfde hobbel aan loopt. Gedeelde smart is halve smart nietwaar? En hoe vaak zeg ik niet tegen een vriendin dat ze zich niet zo druk moet maken? Of tegen een collega dat zij zelf voor gaat, dat werk maar werk is? Terwijl ik midden in de nacht weer eens piekerend wakker word, of met hoofdpijn op kantoor zit omdat het werk toch af moet.

Wat ik wél probeer is om niet te oordelen over hoe een ander iets doet. Je weet nou eenmaal niet op voorhand hoe het écht is als je kind steeds wegloopt op school, hoe praktisch (on)uitvoerbaar het is als je je puber een week niet toestaat het huis te verlaten, of hoe het is als je je ouder moet zeggen dat het onverantwoord is om auto te blijven rijden terwijl je weet dat je daarmee het laatste beetje vrijheid om dingen te doen afneemt. Je kunt bedenken hoe je iets doet, maar of je echt zo handelt ervaar je pas als je het echt meemaakt.

Laat ik afsluiten met wat ongevraagd advies. Besef dat advies geven makkelijker is dan (zelfs je eigen) advies op te volgen. Haal uit adviezen wat bij je past. Sommige adviezen zou je zelf nooit bedenken, maar ze blijken net de sleutel te zijn die je nodig hebt. En laat de theoretisch fantastische maar praktisch weerbarstige adviezen vooral links liggen, daar heb je helemaal niks aan. En mocht je nu denken ‘Jeetje wat een onzin kraamt die Kaat vandaag uit!’ niks van aantrekken en lekker verder scrollen!

Liefs, Kaat