Mijn vader reisde altijd met het openbaar vervoer naar zijn werk. Heel soms kwam hij, begin jaren tachtig, met de bedrijfsauto naar huis. Machtig interessant, want dan had hij baby bij zich. Baby was een computer die nét in de koffer van de donkerblauwe stationwagen paste. Aan het naar binnen tillen hield je bijna een hernia over, zo zwaar was het ding. Papa kon ermee inloggen op het werk en zo vanuit huis werken. Keigaaf was dat!
In 1986 kreeg pap zijn eerste vaste PC thuis. Het was een groot bakbeest met een kleuren(!)-monitor. We hadden er wel vier of vijf spelletjes op, je liet de poppetjes lopen met de pijltjestoetsen en de spatiebalk. Het werd pas echt leuk toen we er een matrixprinter bij kregen. Ik kreeg een nieuw programma, PM, waarmee ik postpapier kon printen. Ook werkstukken voor school mochten we steeds vaker op de computer maken in Word Perfect (mét onderwaterscherm).
Papa was een harde qua back-ups. ‘Tussendoor opslaan Kaat! Niet zeuren als je niet opslaat en je daardoor iets kwijtraakt!’ We hadden moderne 5¼ inch diskettes, met een capaciteit van maar liefst 360 kB, ruimte genoeg voor back-ups. Hij adviseerde me belangrijke documenten altijd ook op diskette te zetten: ‘Als de computer vastloopt ben je alles kwijt!’
Halverwege de jaren negentig werkten we op de opleiding met papieren boeken en verslagen, leerden we wat de beste opmaak was voor een blad voor op de overheadprojector en kregen we les in duidelijk met krijt schrijven op een schoolbord. Van een digibord hadden we nog nooit gehoord. Mijn vriendin liet me op school het internet zien, en hoe je heel handig dingen kon opzoeken op Ilse.nl. Handig! Digitale sporen? Beveiliging? Cookies? Nooit van gehoord. Nou ja van koekies natuurlijk wel.
Op mijn studentenkamer schreef ik mijn afstudeerscriptie. Internet had ik daar niet, wel een computer met diskettedrive. Tot midden in de nacht gewerkt om het verslag af te maken, opgeslagen op de harde schijf en mijn bed in gedoken. De dag erna grote paniek, de computer deed het niet meer! Papa gebeld, die moest toch kunnen helpen? Toen hij hoorde dat ik de laatste versie niet op floppy had gezet wenste me veel succes met het opnieuw schrijven van mijn scriptie. Dankzij mijn vriendje (inmiddels manlief) heb ik nog een deel teruggekregen, maar de les van mijn vader was duidelijker dan ooit.
De jaren daarna ontwikkelde het internet zich razendsnel. Na de geboorte van onze oudste dochter begin 2002 hebben we, heel modern, een website gemaakt met foto’s. De link stond op het geboortekaartje. Die paar mensen die internet hadden waren een fortuin aan telefoonkosten kwijt voor ze een foto geladen hadden, het kost wat maar dan heb je ook wat.
Ook online zit een ongeluk in een klein hoekje. Kijk naar de grote hack vorig jaar op mijn werk. Lang leve de reservekopieën! Ondanks dat ze veel konden terugzetten duurde het tot ver in de coronacrisis voor alle problemen opgelost waren. Manlief heeft het, als ICT’er die weet waar hij op moet letten, ook aan de hand gehad. Op een link geklikt, ineens de complete harde schijf versleuteld. Gelukkig had hij een back-up van zijn harde schijf dus die ene ligt ergens in een hoekje stof te vreten tot hij geformatteerd wordt.
Gehackt worden is niet het enige gevaar van internet. Vanaf het moment dat de dames online gingen waarschuw ik ze: “denk goed wat je online zet, het kan er nooit meer af en iedereen kan het zien!” Inmiddels zijn we jaren verder en zetten ze meer online dan ik weet. Ik hamer er nog regelmatig op dat ze alleen dingen online zetten die de hele wereld mag zien en weten. Hun puberale reactie luidt meestal: ‘Jaa-haa dat weet ik nou wel’ of ‘ik ben heus niet gek hoor!’
Mijn schrijfseltjes worden voor zover ik weet alleen gelezen door mensen die mij persoonlijk kennen, die weten wie Kaat is en wie manlief en dochters zijn. Toch heb ik er vanaf het begin voor gekozen de namen van mijn meiden nooit te noemen, better be safe than sorry! Om de leesbaarheid van mijn stukjes te vergroten geef ik manlief en de meiden vanaf nu “nep” namen. Het voelt behoorlijk raar, maar uit respect voor hun privacy lijkt me dit het beste.
Nu snel een reservekopie maken van al mijn schrijfseltjes, dat vergeet ik altijd. Iets met een ezel en een steen…
Kaat