Volgens van Dale is een noodgeval een ‘geval van nood of gevaar, dringend geval’. Voor mij is een noodgeval iets wat heel belangrijk en dringend is, wat niet kan wachten en wat je niet op een of andere manier zelf kunt oplossen.
Manlief en ik waren onlangs samen op vakantie terwijl Annemiek alleen thuis was met de hond. We hadden, met de vorige vakantie in ons achterhoofd waar we werkelijk voor iedere scheet geappt of gebeld werden, duidelijk afgesproken dat ze niet voor ieder wissewasje contact zou opnemen. Af en toe leuk appje of telefoontje is prima, maar verder alleen bellen of appen in een noodgeval graag. Ik ga er namelijk vanuit dat als je alleen thuis kan blijven, mag stemmen, een bijbaantje hebt en kan autorijden ook zelf in staat moet zijn de meest simpele problemen op te lossen zonder de hulp van paps en mams. Ze gaf aan dat ze zelfstandig genoeg was om dit allemaal aan te kunnen.
Vol goede moed gingen we op vakantie. Al snel bleek dat de puber de definitie van noodgeval toch net iets anders uitlegde dan wij. Het eerste noodgeval bleek namelijk “Waar zijn de hardgekookte eieren die jullie voor vertrek nog zouden koken?” De puber had honger en had waarschijnlijk daardoor de eieren, die voor haar neus op de bar bleken te staan, niet gezien. Als je niet eet ga je dood en omdat wij de dood van onze hongerige puber niet op ons geweten wilden hebben gaven we blijmoedig antwoord.
Het volgende noodgeval diende zich aan tijdens een diner. We zaten met nog zes andere stellen te eten, dus stonden onze telefoons op stil waardoor we pas na het eten zagen dat we verschillende gemiste telefoontjes en tig appjes hadden. Monopoly bleek kwijt. De puber had, voor ze ons bestookte met berichten, wel eerst haar zus en zwager gebeld en geappt over dit noodgeval maar die stonden net in de supermarkt dus hadden die ook niet meteen gereageerd. Toen wij belden om te informeren wat er aan de hand was bleek het noodgeval al opgelost: Monopoly stond tóch bij de spellen op zolder, maar onder een ander spel dus ja, wie ziet dat dan meteen???
De rest van de week nam het aantal noodgevallen af. Er bleek nog een of andere sleutel om aan de scooter van vriendlief te sleutelen onvindbaar, maar ik kan ook nooit iets vinden in het klusschuurtje van manlief dus dat snap ik wel. “Wat moet er in koude pastasalade?” is uiteraard ook een noodgeval want dat heeft met honger te maken en dan ziet de puber scheel (van de honger), dus het receptenboek van mams is dan niet te vinden en Google zal ook onleesbaar geweest zijn. Om de noodgevallen een beetje te compenseren kregen we regelmatig een leuke foto of een filmpje van onze viervoeter. Tsja, wie klaagt er dan nog? Ze zijn zo slim, die pubers!
Liefs, Kaat