Mammografie

Vorige week was ik in het ziekenhuis voor een mammografie. Je weet wel, zo’n borstfoto, gemaakt met een soort tosti-ijzer. De röntgenlaborant kwam me halen en bracht me naar een kleedkamertje met aan de ene kant een deur naar de kamer met het tosti-ijzer en aan de andere kant een kamer met echo-apparatuur. Ik moest namelijk ook nog een echo. Met een ‘Maak het bovenlichaam maar vrij’ liet ze me alleen om me vervolgens binnen te laten bij het tosti-ijzer. Ze hielp me de boel er zo plat mogelijk tussen te frotten en duwde daarna de bovenste plaat nog even goed aan. Adem in, adem maar weer door! Daarna frotte ze de boel in een ander standje voor de volgende foto. Allebei de kanten moesten twee keer, uiteraard deed het apparaat bij de eerste foto niet wat het moest doen; ‘mijn eerste keer’ duurde meteen extra lang.

Eerlijk is eerlijk: met bovenstaande beschrijving doe ik de röntgenlaborant tekort. Ze was heel aardig, legde alles goed uit en ze werkte zo voorzichtig en snel als ze kon zodat ik zo kort mogelijk ‘geplet’ werd. Ook toen ik door moest voor de echo vertelde ze meteen dat ik daar niet heen hoefde omdat ze wat opvallends gezien hadden (dat was uiteraard mijn eerste gedachte), maar omdat ze een goed beeld willen hebben van hoe mijn weefsel momenteel in elkaar zit. Als de boel eenmaal verplaatst is weten ze niet meer welk weefsel oorspronkelijk waar zat. Of zo iets.

‘Verplaatst?’ hoor ik je denken. Ja verplaatst. En gedeeltelijk verwijderd. Binnenkort krijg ik namelijk een borstverkleining. De afgelopen 30 jaar hebben verschillende fysiotherapeuten, de mensendiecktherapeut en de osteopaat me geadviseerd om een deel van het gewicht aan de voorkant te laten verwijderen met de verwachting dat de pijn in m’n bovenrug, nek, armen en achter in m’n hoofd minder wordt. Maar Kaatje is eigenwijs en ook behoorlijk bang, dus Kaatje heeft dat advies altijd braaf aangehoord en fijn naast zich neergelegd. Maandelijks naar de fysio werd iedere drie weken en de laatste paar maanden van 2023 ging ik om de week en nog bleef ik pijn houden. Het stemmetje in mijn achterhoofd zei toen dat ik misschien toch eens over m’n angst heen moest stappen. Mijn fysio bracht het vorig jaar november weer ter sprake en toen ik begin december uit onverwachte hoek van iemand hoorde hoe blij zij was na de operatie heb ik de knoop doorgehakt en de boel in gang gezet.

De verzekering vergoed de operatie als je minimaal cup DD/E hebt (ik kan me niet heugen dat ik ‘maar’ een DD had). Je moet ook serieuze klachten hebben en je BMI moet een jaar lang onder de 30 liggen (zo zwaar ben ik nou ook weer niet). Ik las ook ergens dat de grens voor vrouwen onder de 1 meter 60 zelfs bij een C cup zou liggen. Of dat klopt weet ik niet, maar mijn anderhalve meter werkt in dit zeldzame geval eens niet tegen me. De doorverwijzing via de huisarts was zo geregeld, en nadat ik tegen de dame bij het afsprakenbureau in het ziekenhuis had gezegd dat als er in de informatie 9 dagen wachttijd tot het eerste consult staat, ik 49 dagen wachten tot de eerste afspraak wel heel erg lang vond, ging alles in een stroomversnelling. Als alles goed gaat word ik volgende week geopereerd.

Online ging ik op zoek naar ervaringen van andere vrouwen. Hoewel ik het meest bang ben voor bloedingen tijdens en na de operatie, zocht ik vooral info over de herstelperiode daarna. Wat kan ik verwachten? Veel verder dan de patiëntfolders van verschillende ziekenhuizen kom ik niet. Er is wel een borstenforum, maar daar kun je maar 5 topics per dag gratis lezen. Als je meer wil lezen of iets wil plaatsen moet je een betaald lidmaatschap afsluiten. Ik vond maar twéé blogs van andere vrouwen over hun borstverkleining. M’n Google-skills zijn middelmatig (ik begrijp zelfs nog steeds niet hoe ik mijn schrijfseltjes beter zichtbaar kan maken), dat speelt beslist mee. Maar toch vraag ik me af of er niet een soort taboe rust op schrijven over zo’n onderwerp. Zelf ben ik vrij open, dus ik besloot mijn ervaringen te delen in de hoop dat andere vrouwen er ook wat aan hebben. De foto’s bespaar ik jullie: zo openhartig ben ik ook weer niet!

Liefs, Kaat