Hieperdepiep hoera!

Ineens ben ik 47… Nou ja, niet ineens natuurlijk. Vanaf mijn geboorte stond vast dat ik op 17 november 2022 47 jaar zou worden. Zevenenveertig. Zeven-en-veertig. Het enige wat ik daarvoor moest doen, was niet voortijdig stoppen met ademhalen. Dat is gelukt. Vroeger vond ik mensen van 47 heel erg oud, bijna bejaard. Nu vind ik dat wel meevallen. Over ruim twintig jaar mag ik met pensioen! Dat duurt nog best lang…

Sommige mensen vinden het verschrikkelijk om weer een jaar ouder te worden. Ik heb daar niet zo’n last van. Ik word liever wel een jaar ouder dan niet. Die zes plankjes mogen nog wel even in de opslag blijven liggen. Ik besef steeds meer dat het leven zó voorbij kan zijn: het is niet vanzelfsprekend dat je je pensioen haalt. Dat ik weer een kaarsje extra mag uitblazen is voor mij al een reden op zich om blij te zijn op mijn verjaardag.

Toch heeft ouder worden ook nadelen. Buiten het feit dat ieder kaarsje dat ik extra mag uitblazen een jaar dichter bij het eind is, blijkt dat het gezegde klopt en dat ouderdom met gebreken komt. In mijn hoofd ben ik nog net zo jeugdig en soepel als halverwege de twintig, maar mijn lijf denkt daar heel anders over. De fysio zei afgelopen dinsdag nog dat mijn rug zo stijf is als een plank. Op zich handig als je je rug recht wil houden in bepaalde situaties, maar verder is het vooral pijnlijk. Ook ben ik blij dat er bij Zumba geen spiegel hangt, want mijn bewegingen zien er vast niet meer zo mooi uit als vroeger bij dansschool Crielaars. Een ander nadeel van ouder worden is dat de kilo’s er niet zo makkelijk meer afgaan. Ik weeg al vrij lang ongeveer hetzelfde, maar ik ben diezelfde tijd al te klein voor mijn gewicht als je begrijpt wat ik bedoel. Daarbij komt dat m’n verjaardagstaart ieder jaar groter moet zijn om alle kaarsjes kwijt te kunnen. Gelukkig heb ik daar een oplossing voor gevonden: één symbolisch kaarsje op mijn taart voldoet prima.

Mijn verjaardag vier ik nooit zo uitgebreid, maar ‘m als een gewone dag voorbij laten gaan vind ik ook niet leuk. Mijn familie was afgelopen weekend hier voor de verjaardag van de jongste, mijn verjaardag hebben we meteen een beetje meegevierd. Twee vliegen in één klap. Een lieve collega vond dat ik vandaag vrij moest nemen, dat heb ik braaf gedaan. Er komt wat bezoek en manlief werkt gezellig thuis. Verder ga ik heerlijk lezen en wat schrijven.  

De vijftig komt nu langzaam in zicht. Ook daar zie ik niet tegenop, laat Sarah maar komen! Misschien geef ik dan wel een feest, ik heb nog drie jaar om daar over na te denken. Drie jaar klinkt lang, maar een jaar is zo voorbij en drie misschien ook wel. Drie jaar, ruim duizend nachtjes. Duizend is wel veel. Ik weet nog dat we met onze kleuterklas naar de derde klas (nu groep 5) gingen om te luisteren hoe die kinderen tot duizend konden tellen. Super knap natuurlijk, maar ik vond het vooral heel lang duren. Over drie jaar weet ik of die duizend nachtjes voorbij vlogen of niet. Nu ga ik lekker genieten van vandaag. De dag is pas net begonnen, maar ik heb al heel wat felicitaties binnen via Facebook en Whatsapp. Ik voel me nu al net zo jarig als vroeger in de kleuterklas toen ik -met verjaardagskroon op mijn hoofd- op de tafel stond met de andere kleuters zingend eromheen. Mijn dag kan niet meer stuk!