Inmiddels is m’n borstverkleining vier weken geleden. De operatie viel mee en de bloedingen waar ik zo bang voor was bleven gelukkig uit. Het herstel valt niet mee en niet tegen. In het begin deed alles nog veel pijn, dus haalde ik het niet in m’n hoofd om m’n armen op te tillen, te steunen op m’n armen of om meer te tillen dan een kopje thee. Nu de wonden beginnen te genezen en de pijn minder wordt is het opletten geblazen! Zelfs het slapen op m’n rug begint te wennen, al zal het nooit mijn favoriete slaaphouding worden. Gelukkig mag ik met beleid af en toe op m’n zij liggen waardoor ik weer iets beter slaap.

De eerste twee weken mocht ik echt niks. Films, woonprogramma’s en boeken brachten uitkomst. Nu mag ik langzaam wat meer doen binnen de gestelde beperkingen. Het is vooral zoeken naar een balans tussen dingen doen en rustig aan doen. Gelukkig heb ik mensen om me heen die me helpen dit evenwicht te bewaren. Dit voelt heel fijn, zeker omdat ik het moeilijk vind om op de rem te staan. M’n lijf geeft vaak wel aan dat ik iets niet moet doen: Na één keer “Alaaf!” roepen en m’n arm omhoog zwaaien bij de carnavalsoptocht voelde ik meteen dat ik dat niet moest doen. Ook het rolluik bij de achterdeur open trekken is nog veel te zwaar, tot groot verdriet van de hond die vaak meteen de tuin in wil als ik beneden kom. Ze moet nu braaf wachten tot manlief er is. Ze heeft wel afgeleerd tegen me op te springen, dat is een prettige bijkomstigheid. Waar een operatie al niet goed voor is!

Sinds vorige week ben ik weer aan het opbouwen qua werk, zij het vanuit thuis. Zwaar tillen is nog uit den boze en aangezien ik met heel m’n hebben en houden heen en weer sjouw is mijn thuiswerkplek de beste keuze. Bovendien wissel ik werken af met andere dingen want te lang achter de computer in één houding zitten doet m’n littekens flink trekken. Daags na mijn operatie begonnen vier nieuwe collega’s, ik vind het erg jammer dat het nog even duurt voor ik ze leer kennen. Met een beetje mazzel krijg ik over een week of 2 groen licht van de chirurg en kan ik weer naar kantoor. Aftellen!

Omdat ik vrij klein ben hadden we al een aantal opstapjes in huis. Zonder die dingen kon ik nu geen kopje pakken of iets in de magnetron zetten. Zelfs roeren in de soep is zonder opstapje momenteel schier onmogelijk. Met in bed stappen gebruik ik er ook een. Met dat krukje kan ik ook bij de onderste legplank in m’n kast, dat zijn twee vliegen in één klap.

De puzzels (“voor als je je echt verveelt”) die ik bij mam had meegenomen staan nog onaangeroerd in de vensterbank. Zo erg verveel ik me dus niet. Ik hou helemaal niet van puzzelen, doe mij maar een woonprogramma op de televisie, of een detective om te kijken of te lezen. In m’n boekenkast staat een aantal vijflingen van Agatha Christie, vooral Poirot lees ik graag. Ook heb ik de nieuwste Baantjers (Peter Römer schrijft die tegenwoordig) uit de digibieb geleend zodat ik in bed kan lezen. Tips voor andere leuke detectives zijn altijd welkom!

M’n gevoel zegt dat de operatie wel zinvol was want ondanks dat ik de laatste 5 weken maar één keer bij Paul (m’n fysiotherapeut) ben geweest is de pijn in m’n nek en rug goed te hebben. Hopelijk gaat het alleen maar beter als ik m’n armen weer normaal mag bewegen. Wie weet kan ik straks zelfs terug naar één keer per maand naar de fysio, of om de zes weken! De tijd zal het leren.

Liefs, Kaat

Door Kaat

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *