En toen stond mijn wereld even stil…

Een week geleden stond mijn wereld even stil. Manlief werd midden in de nacht per ambulance afgevoerd met een hartinfarct. Gelukkig gaat het goed, hij is nu thuis aan het herstellen. Over een paar weken start de hartrevalidatie, tot die tijd mag hij maar weinig. De cardioloog vroeg: “Rookt u?” “Ja.” “Vanaf nu niet meer.” Sindsdien heeft hij geen sigaret meer aangeraakt. We waren al bewust aan het eten, door het infarct pakken we het nog serieuzer op. Beweging moet hij ook opnieuw opbouwen: we wandelen iedere dag samen met de hond, supergezellig!

Marjolein was in Zwolle toen het gebeurde, die hoorde het pas toen het gevaar was geweken. Annemiek was thuis die nacht, die heeft het veel intenser beleefd en ook de angst gevoeld die Marjolein in een bepaalde mate bespaard is gebleven. Gelukkig kon ik haar naar haar vriendje brengen voor ik naar het ziekenhuis reed, ik had haar niet graag alleen thuis gelaten, zeker niet midden in de nacht.

We zijn heel dankbaar voor alle lieve mensen om ons heen! Luisterende oren te over, ik merk dat met name ik daar veel behoefte aan had (en heb); mijn verhaal steeds weer opnieuw vertellen om het een plaatsje te geven. Mijn lieve zusje was ook na het twintigste telefoontje nog heel lief en begripvol. Mijn lieve vriendin kwam drie uur voor haar ochtenddienst al naar het ziekenhuis zodat ik niet alleen hoefde te wachten die nacht. Onze neef zei zijn lunchafspraak af om Marjolein in Zwolle te gaan halen. Mijn lieve collega appte me de eerste nacht nadat het gebeurde op een onzalig tijdstip terug en stelde me gerust zodat ik uiteindelijk toch durfde te gaan slapen. De meiden kunnen hun hart luchten bij hun vrienden. We kregen zoveel andere lieve berichtjes en telefoontjes. Zo blij mee!

Manlief is, zoals altijd, vrij nuchter. Wat gebeurd is, is gebeurd. Natuurlijk was hij bang, maar toen de ambulance er was zakte dat bij hem al af. Natuurlijk kwam het onverwacht maar hij wist ook wel dat hij veel risicofactoren kon aanvinken. Volgens hem heeft zijn lichaam niet gefaald (zijn hart heeft gelukkig niet stilgestaan) maar gedaan wat het moest doen: een flinke waarschuwing geven. Nu is het euvel “gemaakt” en is het aan hem om dit zo te houden. Ik wou dat ik er zo nuchter in kon staan, helaas ben ik meer het emotionele type, mijn tranen zitten nog regelmatig hoog. We verwerken het op onze eigen manier en helpen elkaar door onze grootste gemene deler te gebruiken: humor.

De komende tijd zal manlief meer artsen zien dan in de laatste 25 jaar bij elkaar. Tot de eerste afspraak bij de cardioloog mag hij nog niet rijden, hij moet het met mij als taxichauffeur doen. Daar baalt hij behoorlijk van, nu kan hij niet eens naar de bouwmarkt als hij wat dingetjes nodig heeft. Om dit probleem op te lossen heb ik het volgende bedacht: hij moet zijn beweging langzaam uitbouwen. Als hij zonder problemen een uur kan lopen, breng ik hem naar de Hornbach zodat hij daar zijn hele wandeluurtje rond kan lopen tussen de schroefjes, zekeringen en andere onderdelen waar hij blij van wordt. Daarna haal ik hem op en kan hij, na het rusten, thuis fijn prutsen met alle gekochte spulletjes.

Klusjes die hij normaal doet, zoals gras maaien, komen nu voor mijn rekening. Eerlijk is eerlijk, het grasveld ziet er niet uit na mijn goedbedoelde maaibeurt. Het gras is korter, dat wel, maar het is me gelukt er een knollenveld van te maken. Daarom krijg ik –om zijn leven draaglijker te maken– volgende week les in optimaal grasmaaien. Om te voorkomen dat de verveling toeslaat schrijf ik alle miniklusjes die ik in huis zie op een briefje zodat hij wat dingen om handen heeft. Mijn auto heeft inmiddels een nieuwe knipperlichthendel, het lampje op de keldertrap gaat weer soepel aan en uit en volgens mij zit de toiletrolhouder ook weer stevig vast. Wie weet wat de komende weken nog aan verrassingen gaat brengen!

Lieve lezers, zorg goed voor jezelf, ben lief voor elkaar en geniet van alle grote en kleine dingen!

Liefs,
Kaat