Handen schudden

Momenteel, met corona in de wereld, worden er geen handen meer geschud en ook de drie zoenen die wij elkaar in Nederland meestal gaven, laten we achterwege. Voor sommige mensen voelt het nog steeds ongemakkelijk, voor andere mensen is deze tijd qua begroeten een bevrijding. Ik vraag mij af hoe dit na corona (komt er ooit een “na corona”?) zal zijn. Geven we elkaar weer handen? Zoenen we elkaar weer zonder nadenken?

Mijn kinderen heb ik van kleins af aan geleerd dat hallo zeggen, afscheid nemen en een hand geven moet, maar dat ze verder zelf bepalen of ze een kus of een knuffel aan iemand geven. Bepaalde beleefdheidsvormen horen erbij, maar je bent baas over je eigen lichaam. Sommige mensen vinden dat ouders en opa’s en oma’s kinderen altijd mogen knuffelen, juist ook om emotioneel contact te stimuleren. Ik ben het daar gedeeltelijk mee eens. Natuurlijk is het belangrijk om kinderen van baby af aan te knuffelen en hen zo te laten voelen dat ze geliefd zijn. Alleen vind ik dat een kind ook het recht heeft om aan te geven dat het géén kusje of knuffel wil van iemand. Juist van kleins af aan. Hoe kunnen we anders later van tieners in de puberteit verwachten dat ze hun grenzen durven aan te geven én de grenzen van anderen respecteren? Waarom zou je die vieze natte zoen van oudtante José wel accepteren en de liefkozingen van je eerste vriendje, waar je gek op bent, niet? Het voelt allebei niet helemaal fijn, maar nee zeggen is heel moeilijk. Die oudtante wil je niet op haar tenen staan en je vriendje wil je niet kwijt. Waar ligt de grens? Toen mijn dochter voor het eerst bij haar vriendje ging slapen heb ik tegen haar gezegd: “Doe geen dingen die jij niet wil maar doe ook geen dingen die hij niet wil. Alleen dingen doen die jullie samen willen!”

Er kunnen ook andere redenen zijn om geen kus of knuffel te willen. Mijn oudste heeft een hekel aan knuffelen. Natuurlijk heb ik haar als baby en peuter geknuffeld, dat vond ze toen fijn. Het viel me wel op dat ze knuffels van anderen vaak over zich heen liet komen, al vond ze het heerlijk om met opa te stoeien. Ons gaf ze wel uit zichzelf een knuffel, anderen bijna nooit. Mogelijk is dit te verklaren door haar autisme, maar dat maakt niet uit. Het kind wil vaak geen knuffel. Punt. Het waarom doet er niet toe. Als ze een knuffel geeft komt die uit haar hart. Voor mij is het niet meer dan normaal dat ik, als ze in een situatie zit waarin ze verdrietig is of pijn heeft, eerst vraag: “Wil je een knuffel of wil je liever niet aangeraakt worden?” in plaats van zomaar een arm om mijn meisje heen te slaan. Als dit in het openbaar gebeurt word ik vaak raar of zelfs verwijtend aangekeken, maar ze stelt het op prijs dat ik het eerst vraag. Dat doe ik dus, ongeacht wat de rest van de wereld vindt. Het is niet makkelijk om géén arm om een verdrietig persoon heen te slaan, maar als dat nou net is wat iemand liever heeft, wie ben ik dan om dat niet te respecteren?

Toch hoop ik dat het handen geven na corona weer terugkomt. Ik vind het zo ongemakkelijk en ergens ook onpersoonlijk voelen om dit niet te doen! Aan elleboogjes geven heb ik nooit gedaan, dat vind ik nog vreemder voelen dan niks doen. Handen tegen elkaar voor de borst en een lichte buiging maken zit niet in mijn systeem. Nog steeds steek ik regelmatig mijn hand uit om deze dan snel terug te trekken terwijl ik “sorry” mompel. Ik ben benieuwd wat er gaat gebeuren. Wat hopen jullie?

Kaat

Deze blog is ook gepubliceerd in de Facebookgroepen van Moeders van Tieners en Pubers.