Op Facebook krijg je vaak herinneringen van eerder geplaatste berichten. Heerlijk vind ik dat. Soms ben ik verbaasd over hoe we de tuin veranderd hebben, of hoe ons huisje eruitzag voor de verbouwing. Vandaag kreeg ik weer een herinnering op Facebook van een jaar of acht geleden. Met mini-Annemiek (ach gossie!) naar het dierenparkje. Jeetje alweer zo lang geleden? Wat is ze nu groot in vergelijking met toen! Ik ben nu ook alweer acht jaar ouder dan toen. Slik. Wat vliegt de tijd!
Ieder jaar op mijn verjaardag heb ik één doel: mijn volgende verjaardag vieren. Simpel, uitgebreid, dat maakt niet uit. Ik zie in mijn omgeving dat het halen van je volgende verjaardag niet altijd vanzelfsprekend is. Het hartinfarct van manlief heeft dat besef extra in mijn hoofd getimmerd. Nog nooit heb ik moeite gehad met het cijfer dat ik “behaald” heb op mijn verjaardag. Het alternatief mag van mij nog even wachten. Laat deze stijgende lijn zich maar gestaag voortzetten. Ooit zal de DELA aan mij verdienen, maar nu nog even niet.
In de afgelopen maanden hebben twee van mijn vriendinnen Sarah gezien. Om dit niet ongemerkt voorbij te laten gaan hebben we hun tuinen gezellig versierd, “ons Annie” leuk aangekleed en op een stoel mooi laten wezen. Over een paar jaar volgt een andere vriendin en over een jaar of vier hoop ik aan de beurt te zijn, tot die tijd moet Annie ergens op een zolderkamertje wachten tot ze weer mag stralen. Ik ben benieuwd of ze dan nog steeds zo weinig rimpels heeft!
Qua rimpels valt het bij mij nog mee, echt grijs ben ik ook nog niet. Verven is voor mij geen optie, dat resulteert in een kop vol eczeem en dat heb ik er echt niet voor over. Krimpen doe ik nog niet, dat gebeurt meestal pas als je echt oud bent dus daar maak ik me voorlopig nog niet druk over. Tegen de tijd dat het gaat spelen zal ik er wel anders over denken, want als dat proces eenmaal inzet ben ik met mijn smurfenlengte binnen no-time weer formaatje kleuter L.
Ons Annemiek is als eerste jarig, in de herfstvakantie wordt ze 16. Zestien. Jemig! Na de basisschool heeft ze geen vriendinnen-verjaardag meer gevierd, dit jaar heeft ze wel een groepje meiden uitgenodigd. Zo leuk! Ik heb altijd één ding tegengehouden: slaapfeestjes. De dames weten allebei dat ze hier bij mama NIET mee aan moeten komen. Ik wil best een paar meiden om twee uur naar huis brengen, maar no-way dat ze hier met tig man blijven slapen. Noem het ouderwets, noem het oneerlijk, vind ervan wat je ervan vindt, maar dit is voor mij gewoon een nee. Punt. Geen discussie over mogelijk.
Dit jaar zaten we te eten: manlief, Annemiek en ik toen Annemiek heel voorzichtig zei dat ze graag een slaapfeestje wilde maar dat dit toch niet zou mogen. Voor ik kon antwoorden dat ze hier gelijk in had, zei manlief ineens “Waarom niet?” 😳 Dus dit jaar geeft ze een slaapfeestje. Kind blij, papa blij en mama… ach ja, mama overleeft het ook wel. Denk ik. Hoop ik. Moet wel, want mijn doel van dit jaar (mijn verjaardag vieren) heb ik nog niet bereikt in 2021, dat komt nog over een week of wat.
Ik ben nu op zoek naar het boek “Hoe overleef ik… een slaapfeestje. Special edition voor moeders.” Als iemand het in de kast heeft staan neem ik het graag van je over. Heb je het niet: ook alle tips zijn welkom!
Haha, gewoon over je heen laten komen en je vooral niet ergeren die nacht !
OORDOPJES of je komt gewoon bij mij slapen
Geen probleem: mijn dochter heeft er al drie gedaan, en dat ging prima. Gewoon doen.
ik vind die oordopjes van Mirjam wel een goed idee!
Maar het komt helemaal goed hoor, met dat feestje. Zal je zien..