Ineens zit Annemiek midden in haar eindexamens. Op Facebook zag ik berichten langskomen van moeders die fantastisch leuke pakketjes hadden samengesteld met allerlei lieve dingen erin. Ik ben al lang blij dat ik eraan gedacht had nog voor de start van de examens ‘dextro energy’ te kopen.
Op de eerste examendag moest ik gewoon werken. Annemiek had pas in de middag examen biologie, dus persoonlijk succes wensen zat er die dag niet in. Ik werd op de belachelijk vroege tijd van kwart over acht opgehaald door een collega, mij was verzocht het pand zachtjes te verlaten zodat onze eindexamenkandidaat uitgerust op haar examen kon verschijnen. Gelukkig ben ik een kei in briefjes schrijven! Een lief geluks-engeltje erbij, een virtueel kaarsje aan en gaan met die banaan!
Tijdens mijn werk kreeg ik een appje: “Mam, ik krijg dat engeltje niet aan mijn ketting en ik heb geen zakken! Wat nu?” In dit soort situaties ben ik blij dat ik twee dochters heb. Meiden hebben een geheim opbergvakje: de beha. Een portemonnee moet je er niet in willen duwen: dat zit voor geen meter en het staat een beetje raar, maar een geluks-engeltje, een sleutel of een telefoon steek je daar heel handig weg.
Anderhalf uur na de start van het examen appte Annemiek: “Ben klaar. Ging goed.” Kort maar krachtig. Nee ze had niet gewacht met vertrekken tot ze het examen mee naar huis kon nemen en nee, ze was ook niet van plan om op Internet de antwoorden op te zoeken. “Als het dan toch niet goed is dan raak ik in de stress en verpest ik al mijn andere examens.” Daar is geen speld tussen te krijgen. Ik vind het heel mooi om te zien dat mijn totaal niet nadenkende überpuber van een paar jaar geleden de laatste tijd veel blijk geeft van zeer kundig zelfstandig nadenken. Niet dat ze altijd even goed nadenkt, het is en blijft een puber, maar af en toe een serieus goed overdachte opmerking geeft vertrouwen voor de toekomst. Ze moet haar eigen keuzes leren maken net zoals wij dat hebben moeten leren. Als je weet dat je kind serieus nadenkt over keuzes en de consequenties daarvan, is het makkelijker om een keuze waar je het eigenlijk niet mee eens bent, te accepteren.
Terug naar de examens. Annemiek heeft er alle vertrouwen in, manlief ook. Ik probeer niet ieder moment van de dag te zeggen dat ze moet leren. Dat lukt redelijk, behalve als ze met haar vriendje afspreekt en naar mijn mening veel te laat thuiskomt. Manlief is heel nuchter, die zegt gewoon: “We hebben haar gewaarschuwd, maar zij weet wat ze kent en wat ze nog moet leren. Als het toch te weinig blijkt moet zij een jaar over doen, niet wij.” Zit wat in, maar ik hoop zo dat ze slaagt! Dat gun ik haar na al die moeilijke jaren. Gelukkig slikt ze ‘mijn’ thuis-kom-tijd. Nog veel te laat in mijn ogen, maar eerder dan zij wilde. Ik kan haar ook niet iedere dag om acht uur naar bed sturen…
In mijn hoofd woont een duveltje zegt dat ze, ondanks de versoepelingen dit jaar, toch kan zakken. Ik probeer hem de mond te snoeren tot donderdag 9 juni, de dag van de uitslag. Normaal werk ik donderdags op kantoor, maar ik werk thuis zodat ik er ben als ze gebeld wordt. Het UM tuinfeest die avond laat ik aan me voorbij gaan. Hopelijk kunnen we thuis een feestje vieren en zo niet, zien we het dan wel. De dag van de uitslag zal wel spannend zijn. Natuurlijk voor Annemiek, maar ook voor mama. Op Facebook blijkt geen groep te bestaan voor ‘mama’s die stiekem een beetje bang zijn dat hun kind zakt maar dit niet willen zeggen om het zelfvertrouwen van hun kind niet de kop in te drukken’ oftewel: ’de bibbermama’s.’ Dat wordt in mijn eentje bibberen. Eén voordeel heeft het wel, die uitslag op 9 juni. Ik moet aan het eind van die dag naar de tandarts. Normaal zie ik daar als een berg tegenop, maar nu vind ik dat een peulenschil in vergelijking met wachten op het bewuste telefoontje. Marc, kom maar op met dat vreselijke haakje van je!
Steken jullie een kaarsje aan? Liefs, Kaat
Haha weer geweldig geschreven!
Heel veel succes bibberende mama en een dikke knuffel mét kaars voor Annemiek!