Een dubbeltje op z’n kant

Dit jaar deed Annemiek eindexamen. Een ervaring die ze alleen met mama deelt, want papa heeft nooit eindexamen gedaan (die ging van 4 havo naar het mbo) en Marjolein zat in 2020 in haar eindexamenjaar. Dat was het jaar dat het Centraal Schriftelijk Eindexamen, zoals het zo mooi heet, geschrapt werd vanwege corona. Maakte ik met de hele eindexamenlichting in de hete, volle gymzaal de laatste toetsen van mijn middelbareschoolcarrière, Annemiek maakte deze in een klaslokaal. Toch jammer, want het had wel wat, met z’n allen in de gymzaal. Maar dat terzijde.

Annemiek had voor haar doen goed geleerd, maar in mijn ogen had ze veel beter kunnen leren. Haar perceptie van “goed leren” wijkt al sinds de brugklas sterk af van hoe ik daarover denk, dus dat was geen verrassing. Het was een dubbeltje op z’n kant toen de examens begonnen dus ik vond het behoorlijk spannend, maar Annemiek was relaxed. Ze maakte op een gegeven moment bewust de keuze om vlak voor haar examen wiskunde niets meer voor dat vak te doen “Ik snap dat toch niet en ik mag een vak ‘duimen’ dus dan kan ik me beter richten op een ander vak.” (‘Duimen’ is een coronamaatregel: als een leerling niet slaagt mag de duim op 1 vak gelegd worden om te kijken of de leerling zonder dat vak wel slaagt. Zo ja, dan telt dat vak niet mee. Het mag geen kernvak zijn maar bij vmbo TL is alleen Nederlands een kernvak.) Zij vond dat een hele slimme actie, ik kreeg er buikpijn van. Toch liet ik het los, ik heb al een middelbareschooldiploma en zij moest het zelf doen, op haar manier. Dan maar buikpijn voor mama.

Na de examens was het wachten tot de dag van de uitslag. In die drie weken leek ze ook niet nerveus. “Ik kan er toch niets meer aan doen dus waarom zou ik me druk maken?” Een kind van haar vader. Annemiek had de examens en antwoorden niet mee naar huis genomen, ze zocht ook geen enkel antwoord online op. “Dan word ik alleen maar zenuwachtig!” Ik weet nog dat ik alle multiplechoicevragen op teletekst opzocht en me daarna wekenlang afvroeg of het wel genoeg was om te slagen.

De dagen voor de uitslag hield Annemiek bij hoog en laag vol dat ze niet nerveus was, maar haar humeur deed anders vermoeden. Ze was net een peuter die keihard “Ik ben niet moe!!!” schreeuwt terwijl hij omvalt van de slaap. Het laatste uur voor er gebeld werd bekende ze toch heel zenuwachtig te zijn. Vooral op het starttijdstip van het bellen was het stress in huis, want op dat moment wil je als eindexamenkandidaat juist niet gebeld worden (de leerlingen die gezakt zijn worden als eerste gebeld.) Gelukkig had de mentor goed nieuws: de vlag kon uit, ze was geslaagd.

Bij het ophalen van de cijferlijst bleek dat loslaten het beste was wat ik als pubermama had kunnen doen. Annemiek had geen enkele onvoldoende op haar eindlijst. Vier jaar bijles wiskunde bleek ook zijn vruchten afgeworpen te hebben: ze had voor haar eindexamen het hoogste cijfer voor wiskunde van de laatste twee jaar. Duim alleen nodig om omhoog te steken. Dus pubermama’s: loslaten loont! Nu drie weken emotie-eten van mijn weegschaal zien te krijgen, maar ach, mijn kind is geslaagd dus dan moet mij dat ook lukken. Toch?