Tieners denken vaak dat ze de hele wereld overzien en aankunnen. Wij moeders weten dat dit nogal optimistisch gedacht is. Pubers zijn erg goed in eerst doen en dan pas denken, mede doordat hun impulscontrole nog volop in ontwikkeling is. Je moet als ouder een stevige olifantshuid hebben om je humeur en gevoel niet te laten beïnvloeden door de rollende ogen, kwetsende opmerkingen en ongeïnteresseerde houding van je pubers. Gelukkig kunnen ze ook heel lief zijn.
Toch is het van groot belang dat je nooit, echt nooit je púbers afkeurt, maar alleen het gedrág van je pubers. Soms zijn ze zo onzeker, zo bezig om vooral niet buiten de groep te vallen dat ze de meest idiote dingen doen om dat te bereiken. Thuis is de plek waar je normaal gesproken veilig bent. Waar je boos kunt worden en waar daarna toch nog van je gehouden wordt.
Sommige tieners gaan door de puberteit zonder echt tegen de grenzen te schoppen terwijl andere het elastiek dat de grenzen aangeeft oprekken tot het (bijna) knapt. Als mama van een makkelijke puber is het zó makkelijk om te zeggen dat je het echt niet zou accepteren als jouw kind zou weglopen / spijbelen / roken / zijn kamer tot een lokale vuilnisbelt omtoveren. Andersom is het ook té makkelijk om als mama van een flink schoppende tiener te zeggen dat een andere moeder zich niet druk moet maken en het gewoon moet laten gaan als zo’n “makkelijke puber” eens een grote mond heeft of er een puinhoop van maakt.
Van die “als het mijn kind was, dan…” mensen kennen we allemaal nog wel uit de peuterpuberperiode van onze bloedjes. Verschrikkelijk. Van die mensen die dé blik op je wierpen als jouw kind schreeuwend en krijsend op de grond lag, alles op alles zettend om zijn zin te krijgen. Die fase is voorbij, pubers liggen niet meer krijsend op de grond van de supermarkt. (Doe je ogen dicht en beeld het je eens in… krijg je meteen goede zin van, hihi.)
Ik vraag me altijd af wat mensen bezielt die denken dat ze een ander kind wel “even zullen opvoeden als ze het een weekje te logeren krijgen.” Als toeschouwer ken je het kind en de situatie niet, naar mijn mening mag je dan niet oordelen. Opvoeding heeft zeker invloed op hoe een kind zich ontwikkelt en de keuzes die het maakt, maar het is niet zo dat als je alles precies volgens het boekje doet, je kind per definitie een perfecte volwassene wordt. Kijk naar kinderen binnen een gezin, die worden met dezelfde waarden en normen opgevoed. Als opvoeding de belangrijkste factor zou zijn op hoe een kind zich ontwikkelt, zouden de kinderen uit één gezin zich ongeveer gelijk moeten gedragen en ongeveer dezelfde volwassenen moeten zijn. Als ik naar mijzelf en mijn zusje kijk zie ik dat we andere mensen zijn, ondanks dat we dezelfde opvoeding kregen. Wél geven we allebei aan onze kinderen door dat ze met alles thuis kunnen komen en dat ze goed zijn zoals ze zijn, net zoals onze ouders tegen ons zeiden.
Dáár gaat het om. Ik háát pubergedrag uit de grond van mijn hart, maar ik hou van mijn meiden. Regelmatig lees ik berichtjes van moeders die in hun puberteit ook heftige dingen uithaalden, maar die nu gewone lieve leuke volwassen mensen zijn met een baan en een gezin. Moeders: houd moed!
Liefs, Kaat
Deze blog is ook gepubliceerd op de Facebookpagina Moeders van Tieners en Pubers
Meer lezen? Abonneer je op mijn website door je e-mailadres achter te laten. Het wordt niet met derden gedeeld.