Inloopkast versus babykast

Ja, het voelt te vroeg en ja, ik had het anders voor ogen. Maar het leven loopt soms anders dan gepland. Het enige wat je kunt doen is je pad volgen en proberen een relaxte versie van jezelf te blijven. Dat ik (als ons kleinkind zich rond de uitgerekende datum laat zien) voor mijn 50e al oma zou worden had ik nooit bedacht. Rond die tijd een inloopkast, dat was wat ik voor ogen had. M’n toekomstige inloopkast ligt wel al vol met kleding, alleen niet in mijn maat. Maatje 50/56 is, onlangs mijn geringe lengte, toch iets aan de kleine kant.

Bubbels in de tuin

Dacht ik eindelijk wat meer rust te krijgen nu ik de 50 nader, zit ik nog met jong grut in huis. Geen luxe garderobekamer, maar een mini-appartement waar niemand huur voor betaalt. Gelukkig hebben manlief en ik van april tot en met september onze eigen spa achter in de tuin: windschermen dicht en lekker samen bubbelen. Even afschakelen en samen de dag of de week doornemen, of plannen maken over waar en wanneer we weer een cruise gaan maken.

Wel de lusten, niet de lasten

Die kleine is straks niet mijn verantwoordelijkheid, dat scheelt. De nachtvoedingen en luiers zijn (theoretisch gezien) niet mijn pakkie-an. Ik mag vooral knuffelen, verwennen en wandelen. Hoe het er in de praktijk uit gaat zien merken we wel. Ik blijf hopen dat zich in 2026 een wonder voltrekt: iets met vast werk en een woning. Dan Annemiek met Brian en ons kleinkind écht zelf een gezin zijn en hun eigen ding doen. En hun eigen was.

Wasdag XXL

Die was, die doe ik nu. Niet dat Annemiek niet wil wassen, maar ondanks dat we (nu nog) met drie personen in dit huis wonen, was ik voor vijf à zes personen. Daar heb ik mijn eigen systeem in ontwikkeld en de babywas kan daar naadloos bij. Was opvouwen doe ik meestal ook zelf, al helpt Annemiek regelmatig en met het opruimen van haar was bemoei ik me uiteraard niet. Strijken moet ik haar nog leren. Als ze dat eenmaal onder de knie heeft mag ze mijn strijk meteen meenemen als ze toch bezig is.

Een emmer vol hoop

Deze zomer poetst Annemiek de huisjes bij Landal op de Cauberg. Ze heeft er plezier in en doet erg haar best om een emmer met haar naam erop te verdienen. Het is maar de vraag of ze die krijgt, want ze is een tijdelijke kracht, maar hoop doet leven. Ze komt met verhalen thuis over hoe vies mensen de huisjes achterlaten en over vreemde vondsten in de koelkast en op de badkamer. Na iedere werkdag is haar conclusie dat wij onze vakantiehuisjes altijd heel fijn achterlieten voor de poetsploeg. Heel voorzichtig denk ik te zien dat deze trend zich doorzet in haar slaap- en woonkamer. Maar een trend zie je pas goed als de termijn wat langer duurt dan een paar weken… ik hou jullie op de hoogte!

Nieuwe baan zonder sollicitatie

Zo schuif ik langzaam van de moederrol naar de omarol, of ik dat nou gevraagd heb of niet. Het voelt een beetje alsof ik een nieuwe baan krijg met een levenslange aanstelling, zónder sollicitatiegesprek (om over het arbeidsvoorwaardengesprek nog maar te zwijgen). Misschien is een oma die werkt, schrijft, wast, poetst en bubbelt wel net de oma die dit kleinkind kan gebruiken. Met of zonder inloopkast.