Kennen jullie Nanny McPhee? De film over de kinderjuf die kinderen met magie, begrip en liefde leert zelf de juiste keuzes te maken? Zo iets hebben wij ook meegemaakt. Nee, we hadden geen kinderjuf om de tieners op te voeden. We hadden wel een beetje hulp van wat lieve dames.

Een paar jaar geleden veranderde ons kleine, toen dertienjarige meisje in een soort puberzilla. Ze verborg haar lieve binnenkant en liet alleen een harde, stoere buitenkant zien. Dat was een heftige periode, zowel voor haar als voor ons. Het was af en toe best moeilijk om te blijven zien dat de scheldende, tegen alles aanschoppende puber het niet persoonlijk op mij (als moeder) gemunt had, maar dat ze schopte tegen alles omdat ze het zelf ook niet zo goed wist. Maar nét op die momenten dat ik het echt niet meer zag zitten, zag ik altijd een straaltje van haar zachte binnenkant door het donker naar buiten breken. Die straaltjes sterkten mijn vertrouwen dat het lieve kind nog steeds van binnen zat en ooit weer naar buiten zou komen.

Drie jaar lang werden we begeleid door een team hulpverleners die op hun beurt soms andere instanties inschakelden om op te schalen toen dat nodig was. Care4Kidz bleef wel altijd op de achtergrond aanwezig. Zij werken met één hulpverlener voor het kind en een andere voor de ouders. Annemiek vond deze werkwijze erg fijn. Doordat haar coach niet ook met ons praatte, had ze het vertrouwen dat wat ze vertelde echt veilig was, waardoor ze alles durfde te bespreken. Dingen die we echt moesten weten hoorden we van de oudercoach, de pubercoach besprak dat altijd vooraf met Annemiek. Deze werkwijze zouden ze overal moeten hanteren, het werkt echt super. Voorwaarde is wel dat je als ouders en als puber vertrouwen moet hebben in de hulpverleners, maar wij hadden de beste mensen die je je kunt wensen dus dat zat helemaal goed.

Annemiek had (en heeft) een broertje dood aan steeds weer haar verhaal aan nieuwe mensen vertellen. Ze wilde best meewerken maar soms gooide ze haar kont tegen de krib, zeker als er weer een nieuwe hulpverlener in beeld kwam die allemaal vragen stelde. Gelukkig konden de mensen met wie wij in aanraking kwamen hier prima mee omgaan. Annemiek had vanaf het begin een hele fijne klik met haar pubercoach, mede dankzij deze gouden combi vond ze zichzelf langzaam terug. Puberzilla is verdwenen, we hebben nu weer een “gewone, irritante, gekke, lieve puber” terug. Het blijft nog steeds dynamisch, maar dat schijnt bij ons gezin te horen. Ach, een beetje reuring houdt het levendig in huis!

Het gaat nu zo goed dat Annemiek het vertrouwen heeft dat ze op eigen kracht verder kan. De medicijncontroles (voor haar ADHD) blijven nog wel bij de psychiater daar lopen, verder is er geen begeleiding meer nodig. Net voor oud en nieuw hebben we het afsluitende gesprek gehad. Wat ben ik trots op mijn meisje!

Het eindigt eigenlijk hetzelfde als de film Nanny McPhee: net nu de coaches een plekje in ons hart veroverd hebben, zijn ze verdwenen. Gelukkig kregen wij wel de mogelijkheid om afscheid te nemen en waren ze niet ineens weg. Ik wens alle pubers met problemen en hun ouders dezelfde fantastische hulp toe!