Iedereen die kinderen heeft weet: loslaten is moeilijk. Voor de ene ouder is het makkelijker dan voor de andere, maar ik weet uit eigen ervaring dat je het kunt leren. Sinds ik moeder ben zie ik altijd beren op de weg. Waar manlief in de verte iets op de weg ziet dat mogelijk op een beer lijkt, ben ik een kei in de weg niet meer zien omdat die van hier tot ginder bezaaid is met beren. Grote beren, kleine beren, knuffelberen, maakt niet uit.

Toch heb ik mijn kinderen veel zelf laten ontdekken. Ik zat op een bankje naast het klimrek te vertellen hoe ze hun handjes en voetjes moesten zetten om eroverheen te klimmen. Als zij ergens aan toe waren, maar mama niet was dat mijn probleem. Als zij iets wilden waar ze nog niet aan toe waren dan hadden zij pech. Zo heb ik mijn kleuters met een steen in mijn maag naar zwemfeestjes laten gaan (uiteraard in het bezit van een zwemdiploma) maar toen Marjolein met vijf jaar besloot dat ze in haar eentje de stad in wilde heb ik daar een stokje voor gestoken.

De kleuters van toen zijn nu flinke pubers die mama niet eens in de buurt van het klimrek dulden. Mee naar de stad is oké, dat mijn pinpas ook mee gaat wordt extra gewaardeerd. Onze überpuber heeft me in rap tempo leren loslaten, dat was niet makkelijk maar wel nodig om te overleven en om uit de situatie te komen. In die periode spijbelde ze continu, vertrok ze van huis of school als ze daar zin in had en verdomde het om thuis te komen. Door bepaalde dingen los te laten (met hulp van de lastig-belangrijk beslisboom) en alleen in te zetten op wat echt belangrijk was, is ze nu getransformeerd van puberzilla naar puberella. Op en top puber, maar het ‘über’ is eraf. Ik ben echt heel trots op haar dat ze staat waar ze nu staat. Het is wel opletten dat ik, nu het weer rustiger is, onbelangrijke dingen niet ga opblazen omdat er niks “heftigs” meer gebeurt. Op dit moment is het de kunst om niet in discussie te gaan met de oudste, die ziet dat haar zus dingen mag die ik toen zij 15 was absoluut niet goed vond. Zij vindt dat oneerlijk, ik noem het voortschrijdend inzicht. Ik probeer wel oog te houden voor het feit dat zij het oneerlijk vindt, maar ik vaar mijn eigen koers.

Lukt het mij nu altijd om op een juiste, evenwichtige manier te reageren? Echt wel! Wat denk je zelf? Ik ga nog vaak de mist in. Dan hoor ik mezelf tegen mijn puber schreeuwen dat ze niet moet schreeuwen. Of ik word boos om iets dat, als ik er goed over nadenk, de moeite van het boos worden niet waard is. Bij mijn weten heeft de paus me nog niet Heilig verklaard, dat scheelt. Ik mag fouten maken. Iedereen maakt fouten, het gaat erom wat je ermee doet. Geef je puber ruimte en vertrouwen, gooi de nodige humor in de strijd en ben lief voor jezelf. Dit laatste is echt veel belangrijker dan ik dacht. Je kunt niet lief zijn voor je kind als je niet lief bent voor jezelf. Iedere moeder van tieners en pubers kan dit, daar ben ik van overtuigd. Je moet niet bang zijn om los te laten want het is niet zo dat je je kind dan kwijtraakt, integendeel zelfs. Eigenlijk is het ook geen loslaten, maar anders vasthouden.

Welke beren wil jij van de weg hebben?

Kaat

Deze blog is ook gepubliceerd op de Facebookgroepen van Moeders voor Tieners en Pubers.

Door Kaat

3 gedachten over “Beren op de weg”
  1. Loslaten lijkt op mee bewegen …..
    En dat valt niet altijd mee inderdaad!
    Van ….. Links …… Naar …… Rechts ….. v.v.

  2. Voortschrijdend inzicht, dat is n goeie
    Heb laatst nog aan iemand over jouw beslisboom verteld, wie weet gaat dat haar ook helpen. Kaat, fijne dag !

  3. ach ja, de beren op de weg. Die komen in alle soorten en maten en kleuren…..
    Die beslisboom had ik graag eerder leren kennen. Blij dat ik hem nu ken dankzij jou. Merci daarvoor, en voor alle mooie, pittige, meelevende en gezellige gesprekken die we in de afgelopen jaren hebben mogen voeren. Hoop dat er nog vele volgen.
    Maar wat als we geen (puber)kinderen in huis hebben…..waar gaan we dan over praten???

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *