Belangrijk en Lastig

Mijn reddende engel (de oudercoach die mij tijdens de überpuberperiode van Annemiek bijstond) leerde me het verschil tussen lastig en belangrijk. Er ging een wereld voor me open. Ze liet me zien dat ik de situatie vaak kon de-escaleren door alleen direct in actie te komen bij belangrijke zaken en de lastige dingen los te laten. In het begin was ik sceptisch, maar het bleek het echt te werken. Klinkt simpel, maar ik kan je vertellen, het is “a hell of a job.”

Hoe werkt deze lastig-belangrijk beslisboom precies? Bij alles wat er gebeurt vraag ik me af: “Is dit lastig of belangrijk?” Als het lastig is, laat ik het los of geef ik toe en knijp mijn billen samen om mijn ergernis of frustratie te verbergen. Belangrijke zaken vergen actie met als doel komen tot een oplossing die zowel voor ouders als voor puber acceptabel is.

Maar wat is het verschil tussen lastig en belangrijk? Bij belangrijk staat veiligheid van de puber voorop. Belangrijk is bijvoorbeeld voor mij dat de puber niet wegloopt, (op tijd) naar huis komt, dat ik ongeveer weet waar ze is en met wie , dat ze niet spijbelt en dat ze geen dingen doet die bij het Wetboek van Strafrecht verboden zijn. Ook minder heftige dingen kunnen belangrijk zijn, het blijft iedere keer opnieuw afwegen.

Een voorbeeld. De laatste carnaval voor corona roet in het eten gooide wilde Annemiek (toen 14) graag naar de tent in Heerlen. Ze wist nog niet met wie, ze “zou wel zien.” Hier was ik op tegen, ze mocht niet alleen naar de tent van mij. Tot mijn vriendin zei dat haar dochter ook alleen ging en dat ze in de tent altijd kinderen van school en uit het dorp tegenkwam. Oké , ik was overtuigd. Annemiek mocht op zaterdag, zondag en maandag. We spraken af dat ik haar alle dagen om 00:30 uur zou ophalen. Dat vond ik een mooie tijd en zij kon zich daar in vinden. Ze had zich de weken ervoor binnen pubernormen aan afspraken gehouden en op tijd thuis gekomen dus nu mocht ze tot na middernacht. Dit tijdstip was voor mij belangrijk: een stuk later dan ze normaal mocht, er viel ook niet over te onderhandelen. Zij was al lang blij dat ze mocht: geen vuiltje aan de lucht. Zaterdag stond ze keurig op tijd op het hoekje te wachten. Mike, een jongen die ze kende, had haar zelfs gebracht en was blijven wachten tot wij er waren. Zondag kwam ze in de tent een jongen uit het dorp tegen. Ze spraken af dat ze maandag samen zouden rijden dat scheelde voor de ouders een keer op en neer. Ik vond het prima, ik zou brengen, de vader van Tom zou halen. Prima geregeld! Dacht ik. Maandag bleek dat die vader ze rond 02:00 uur zou halen. Oei. Ver over mijn grens. Maar was het echt zo belangrijk dat ze om 00:30 uur thuiskwam? Met Tom was ze niet alleen, dat gaf een veilig gevoel. Annemiek had laten zien dat ze zich aan de afspraken hield, want zaterdag en zondag was ze zonder gedoe op tijd geweest. Toen ik me dat realiseerde heb ik het thuiskom-tijdstip van belangrijk naar lastig verzet in mijn hoofd en Annemiek gezegd dat het oké was. Ze had niet verwacht dat ik akkoord zou gaan, maar ze leerde dat vertrouwen geven is vertrouwen krijgen.

Mijn pubers (inmiddels 19 en 15) weten dat, als ze iets doen waarvan ze weten dat er consequenties aan zitten, wij verwachten dat ze deze zonder morren accepteren. Voor hen is dit ook een soort lastig-belangrijk beslisboom: wat wil ik, wat zijn de consequenties daarvan en wil ik datgene zo graag dat ik die consequenties voor lief neem? Het is een kwestie van keuzes maken. Tegenwoordig weegt een uurtje spijbelen meestal niet op tegen vier dagen om acht uur melden.

Er is volgens mij geen enkele opvoedtechniek die in alle situaties werkt. Het is zoals andere pubermoeders ook vaak zeggen: pick your battles. Zet in op de dingen die je echt belangrijk vindt en laat andere, lastige zaken lopen. Het is vreselijk moeilijk maar neem van mij aan: het maakt je leven als pubermoeder een stuk makkelijker!

Kaat

Deze blog is ook gepubliceerd op de Facebookpagina Moeders van Tieners en Pubers