Laatst waren we in het theater voor ‘Het grote race circus 2’ met Rob Kamphues en Tom Coronel. Voor aanvang was het beneden in het theatercafé gezellig druk. Wij hadden plaatsen op het balkon, dus togen we een kwartier voor de voorstelling alvast naar boven. Daar was het tot mijn verbazing nog donker, net alsof daar niks te doen was, dat was een beetje raar. De lampen bleven uit, ook toen de deuren open gingen.
In de eerste minuut van de voorstelling viel het geluid van de draadloze microfoons uit. De technicus kreeg het niet opgelost, iets met “We worden naar de verkeerde frequentie geleid” ofzo. De bedrade microfoons op de standaards deden het wel. Helaas kozen Rob en Tom ervoor om de voorstelling zonder microfoon te doen. Op zich was het te verstaan, mits er niemand hoestte of praatte én er geen muziek door de tekst heen te horen was. De technicus speelde volgens mij de muziek al zachter af dan normaal. Ik kon als er muziek klonk met moeite verstaan wat er gezegd werd, maar manlief verstond Rob en Tom dan niet meer.
Tijdens bepaalde stukken gingen de heren achter de bedrade microfoons staan. Op deze momenten konden wij de tekst die dwars door de (veel luidere) muziek en racefragmenten werd gesproken, wél goed horen. Helaas kozen Rob en Tom er niet voor de microfoons uit de standaard te halen en los op het podium te gebruiken. Ik hoop dat er geen slechthorende mensen in de zaal zaten die afhankelijk waren van versterking of ringleiding, zij zullen weinig verstaan hebben.
De race-anekdotes die de heren vertelden waren erg leuk, maar ze klonken me vaag bekend in de oren. Toen ik manlief daar later naar vroeg zei hij dat ze de meeste stukjes bij hun vorige show ook gebruikt hadden. Ook het slot was nagenoeg hetzelfde als het eind van hun vorige show. Ik vond dat wel jammer. Als je een nieuwe show maakt met dezelfde titel en met een “2” aan het eind, verwacht ik iets nieuws en geen herhalingen uit de eerste show. Uiteraard was alles over Formule 1 seizoen 2023 nieuw, maar ik kan me niet voorstellen dat beide heren in hun imposante racecarrières niet meer bijzondere momenten hebben meegemaakt die de moeite van het vertellen waard zijn.
Tegen het eind van de show begon er links van mij iemand te praten. Rechts van mij riep al snel iemand terecht “Shhht!” Tot mijn grote verbazing was de pratende man aan het bellen. Niemand op het balkon kon meer verstaan wat op het podium gezegd werd. Ik stond op het punt te gaan staan en naar het podium te roepen: “Rob, Tom, stop eens even! Wij kunnen jullie hier boven niet verstaan omdat die man aan het bellen is. Kunnen jullie even wachten tot hij klaar is?” Zo’n actie verdient zeker geen schoonheidsprijs, maar telefoneren tijdens een voorstelling in de schouwburg verdient dat ook niet. Weiger dan de oproep! Of, als het iemand is die je per se te woord wil staan, weiger de oproep, loop de zaal uit en bel dan terug. Gelukkig voor hem hing de man in kwestie net op tijd op. Ik had ‘m met liefde voor de hele schouwburg voor schut gezet.
Liefs, Kaat
Echt, ik was voor de pauze weg gegaan en had mijn geld ook teruggevraagd.
Pfffff wát een waardeloos avondje uit zeg.