Wij hebben allerlei huisdieren gehad: zebravinkjes, vissen, kippen, konijnen, een kat. Momenteel hebben we alleen een hond en Annemiek heeft nog 2 vissen. Manlief en ik vinden dit meer dan genoeg, daar zijn we heel duidelijk over. Laatst kreeg ik een appje: “Mam, wat doe jij als ik vijf eenden mee naar huis neem?” “In Google intoetsen: ‘recepten met eend’” bleek niet het gewenste antwoord. Annemiek reageerde puberistisch optimistisch: “Maar het is dus geen nee. Top. Dankjewel.” Daarop besloot ik me toch maar iets specifieker uit te drukken en liet haar weten dat er hier geen levende eenden welkom zijn. Niet in huis, niet in de tuin, niet op het dak, gewoon helemaal nergens op dat ene kleine stukje van deze aardbol dat we het onze noemen. Uiteraard kreeg ik daarop de vraag die kinderen stellen vanaf het moment dat ze een beetje fatsoenlijk kunnen praten: “Waarom niet?” Hierop heb ik uiterst pedagogisch onverantwoord geantwoord: “Omdat ik het zeg. Punt. Neem maar huisdieren als je op jezelf woont. Einde discussie.” Soms moet je als ouder je gezag laten gelden, zeker als je het anders niet kunt winnen van je puber. 😉
Het is wat met die pubers! Als ze iets leuks zien willen ze het hebben, met een beetje pech nemen het ze meteen optimistisch mee naar huis en dan zit je er thuis mee te kijken. De laatste keer dat dit gebeurde zaten we ineens een paar dagen met een (schattig, dat moet ik toegeven) wit konijntje opgescheept. Annemiek had wél gevraagd of het een paar dagen mocht komen logeren en het niet zomaar meegenomen, zo eerlijk moet ik zijn. Het afscheid viel haar toch zwaarder dan ze verwacht had, ze besloot voortaan geen dieren meer mee naar huis te nemen die ze niet mocht houden.
Toch heeft dat impulsieve pubergedrag niet alleen nadelen. Héél soms (echt héél af en toe) doen pubers ineens spontaan een poging hun kamer op te ruimen en daar word ik als moeder blij van. Ook komt Annemiek wel eens uit zichzelf met iets lekkers of een bosje bloemen thuis. Super leuk! Ze moet alleen nog afleren te verklappen dat het afgeprijsd of over was, dat doet er niet toe. M’n puber ziet wat, bedenkt dat ze er pap of mam een plezier mee kan doen en besluit het mee te nemen. Dát is wat het leuk maakt, de prijs doet er niet toe. Een zelf geplukt bosje madeliefjes vind ik ook nog steeds een cadeautje, al heb ik dat al jaren niet meer gekregen.
Na lang beraad hebben manlief en ik besloten één eendensoort op ons perceel toe te staan: de badeend. Van deze specifieke soort mogen er maximaal 10 bij ons verblijven. Bij ons is het namelijk altijd alles of niks, hollen of stilstaan, dus voor de duidelijkheid en leefbaarheid is grenzen stellen echt belangrijk. Tien kunnen er leuk op de vensterbank staan, een bad vol is net wat te gortig én het is zo eend-, nee INgewikkeld douchen.
Liefs,
Kaat
Hahahaha jij bent me er een(d)tje!