Ruim 22 jaar geleden zat ik met zes andere meiden uit de omgeving op de zwangerschapsgym. Vijf van de zeven dames waren voor de tweede of derde keer zwanger, ik ging voor de eerste keer bevallen. Half januari 2002 werd de eerste van de zeven baby’s geboren, ons Marjolein was eind februari de laatste van het stel. Vier meiden en drie jongens. Toen ik werd opgenomen in het ziekenhuis kwam een van de dames net in de rolstoel met haar pasgeboren dochter langs om naar huis te gaan. Dat was zó grappig!
Een paar weken na mijn bevalling kwamen we bij elkaar om onze baby’s te bewonderen. De foto’s van toen zijn hilarisch: een rijtje half rechtop zittende, hangende, opzij vallende baby’s naast elkaar op een bank. De één rustig, de ander blèrend van ongemak (of van de honger, dat kan ook.) Echt zo’n foto die je eigenlijk nu nog eens na zou moeten maken. We zijn nog een paar keer bij elkaar geweest, maar dat bloedde dood toen onze dreumesen een jaar of twee waren.
Helemaal uit het oog zijn we elkaar niet verloren. Eén van de dames uit de groep werd een van mijn beste vriendinnen, een ander kwam ik regelmatig op het kinderdagverblijf tegen en met haar ga ik nog steeds een paar keer per jaar uit eten. Een aantal van ons zit op Facebook, maar ook kwam de een wel eens een ander tegen bij de tennis, of bij het sporten van de kinderen. Gek genoeg zag ik niemand bij de zwemles, terwijl zwemles iets is waar je veel ouders tegenkomt en samen meerdere jaren ergens ongelukkig in een hoekje hangt tot die vermaledijde zwemdiploma’s eindelijk behaald zijn.
Eén of twee jaar voor corona was er een plan om iedereen op te trommelen en een reünie te organiseren, maar toen ging de wereld op slot en verdween het plan in de koelkast. Vorige week was het eindelijk zo ver. Ruim 22 jaar na onze bevallingen kwamen we met zes van de zeven mama’s bij elkaar om te kijken wat er van ons en onze kinderen geworden was. Gek hoe vertrouwd dat voelde! Niemand leek echt veranderd, terwijl dat wel zou moeten want de mooie bos bloemen die we toen vormden is in 22 jaar echt opgedroogd tot een prachtig droogboeket. We gingen moeiteloos verder waar we gebleven waren. Het was erg leuk om te horen hoe het met iedereen gaat en wat er van de baby’s van toen geworden is. Zo grappig dat meerdere mama’s hun kroost hadden moeten vragen om foto’s “Als je niks stuurt laat ik deze wel zien!” “Nee mam, die niet, dan doe deze maar!”
Het was een hele mooie middag met een lach en een traan. Aan het eind van de dag spraken we af er niet weer 22 jaar overheen te laten gaan. Als het aan mij ligt gaat dat ook niet gebeuren, want dit is één van de dingen die ik op mijn ’50 dingen die ik wil doen in het jaar dat ik 50 word’ lijst zet: een datum prikken en alle zes de dames bij mij thuis uitnodigen om verder te kletsen en te proosten op het leven.
Lieve dames: het was fantastisch leuk om jullie weer te zien. Jullie zien de uitnodiging volgend jaar wel komen!
Liefs,
Kaat